Ο Martín Fabián Miranda Gularte είναι ιερέας της επισκοπής του Σάλτο στην Ουρουγουάη.
Η κλίση του ξεκίνησε από παιδί, η οικογένειά του λέει ότι πάντα έλεγε ότι ήθελε να γίνει ιερέας, παρόλο που δεν ήξερε πραγματικά τι σήμαινε αυτό.
Όταν ήταν παιδί, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αργεντινή και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να τον γράψουν σε ένα ενοριακό σχολείο, όπου γνώρισε τον Ιησού και εμβάθυνε την πίστη του.
Αυτή η ενσωμάτωση στη ζωή της ενορίας τον οδήγησε στο να συνάψει φιλία με τον ιερέα της ενορίας, ο οποίος αργότερα θα τον βοηθούσε στη διαδικασία της επαγγελματικής του διάκρισης. Η μορφή του ιερέα ήταν καθοριστική, καθώς εισήλθε στη σχολή όταν ήταν μόλις 13 ετών.
"Στο σεμινάριο ανακάλυψα αυτό που θα γινόταν η δεύτερη μεγάλη μου οικογένεια. Αυτή η οικογένεια που μεγάλωσε γύρω από τους δεσμούς που μας δίνει η πίστη, γύρω από την πατρική μορφή του Θεού που μας δίνει άπειρη αγάπη.
Όσο μεγάλωνα, τόσο μεγάλωνε και η φιλία μου με τον Ιησού.
Όταν ήρθε η ώρα, επέστρεψα στην πατρίδα μου, στην επισκοπή του Σάλτο στην Ουρουγουάη. Εκεί ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Διοκλησιαστικό Σεμινάριο του Μοντεβιδέο.
Για άλλη μια φορά συναντώ μια οικογένεια, την οικογένεια των ιεροδιδασκάλων.
Στις 6 Απριλίου 2013, έφτασε η πιο θεμελιώδης στιγμή: η αφιέρωσή μου στην ιερατική κλήση και συνεπώς η χειροτονία μου. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα ως πολύ ξεχωριστή, όχι μόνο επειδή ήταν μια τόσο σημαντική στιγμή. Αλλά και επειδή με συνόδευαν περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι από την επισκοπή. Αυτό το έκανε μια γιορτή όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους στην κοινότητα.
Από τότε μέχρι φέτος, όταν ο επίσκοπός μου με έστειλε να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου στη Ρώμη, ήμουν ιερέας σε μια ενορία τα τελευταία επτά χρόνια.
Έμαθα να είμαι ιερέας, συνόδευσα τους ανθρώπους, τις διαδικασίες της πίστης τους και έμαθα πολλά από αυτούς. Αλλά πάνω απ' όλα, αυτό που έμεινε χαραγμένο στην καρδιά μου είναι η αφοσίωση, η αγάπη για τον Ιησού του καθενός από αυτούς και όλα όσα έδωσαν στην Εκκλησία: την υπηρεσία τους, την προσευχή τους και την αφοσίωσή τους στην πίστη.
Όντας εδώ στη Ρώμη, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Θεού που μου ζήτησε μια νέα πρόκληση, και όπως κάθε νέα πρόκληση, συνεπάγεται δέσμευση. Βασίζομαι στη χάρη του Θεού σε αυτή τη νέα δέσμευση.
Κάτι που ανακάλυψα στη ζωή μου και που με συνόδευσε είναι ότι κάθε βήμα που έκανα συνοδεύτηκε πάντα από την αγάπη του Θεού, αλλά και από την αγάπη και την αφοσίωση πολλών ανθρώπων.
Δεν θα ήμουν ιερέας χωρίς την αφοσίωση πολλών ανθρώπων που με τις προσευχές, την αγάπη και τη δέσμευσή τους με βοήθησαν στο δρόμο μου.
Καταλαβαίνω ότι το να βρίσκομαι εδώ στη Ρώμη είναι προνόμιο, αλλά είναι επίσης χάρη σε πολλούς ανθρώπους που με συνοδεύουν με τις προσευχές τους, τη στοργή τους και τη γενναιοδωρία τους.
Αφιερώνουμε επίσης ολόκληρη τη ζωή μας στην εμβάθυνση των γνώσεών μας στη θεολογία, αλλά δεν ξεχνάμε ότι η ζωή μας έχει νόημα εφόσον τη δίνουμε στον Θεό για το καλό των αδελφών μας".
