Ο Vinel Rosier γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1989 στο Cavaillon, ΑϊτήΉταν ο τρίτος σε μια οικογένεια τεσσάρων παιδιών. Έλαβε το διακονικό αξίωμα στις 25 Μαΐου 2019 και χειροτονήθηκε ιερέας στις 31 Αυγούστου του ίδιου έτους στον καθεδρικό ναό του Les Cayes στην Αϊτή.
Η πρώτη του ποιμαντική αποστολή ήταν ως εφημέριος στην ενορία Sacré-Cœur des Cayes, ένα καθήκον που συνδύασε με τη διεύθυνση του Κίνημα "KIROΤο έργο υλοποιήθηκε από νέους χριστιανούς, παράλληλα με τη διδασκαλία κατήχησης σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και την παροχή εισαγωγικών μαθημάτων Βίβλου σε νέους που επρόκειτο να εισαχθούν στο Μεγάλο Σεμινάριο.
-Όταν ήμουν παιδί, προετοιμάστηκα για την Πρώτη μου Κοινωνία σε ένα σχολείο που διοικούνταν από καλόγριες. Σε μια τάξη, μια από τις καλόγριες μας ρώτησε τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε και απάντησα ότι ήθελα να γίνω ιερέας. Αυτή η επιθυμία μεγάλωνε μέσα μου, καλλιεργούμενη από το γεγονός ότι εντάχθηκα σε μια ομάδα παπαδοπαίδι που βοηθούσε στο Μάζα.
Εκεί εντυπωσιάστηκα από τη διαθεσιμότητα των ιερέων και την προθυμία τους να υπηρετήσουν. Μετά από λίγο καιρό, ζήτησα από τον ιερέα της ενορίας να με στείλει για να διακρίνω την κλίση μου, και αυτό έκανα για δύο χρόνια, μέχρι που το 2010 ξεκίνησα το πρόγραμμα προπαιδείας.
-Αν και, στην αρχή, υπήρξε κάποια ανησυχία και αντίθεση μεταξύ των συγγενών μου, στο τέλος ήταν ευτυχισμένοι. Η οικογένειά μου πίστευε ότι δεν θα μπορούσα πλέον να πηγαίνω στη γειτονιά μου, ότι θα είχα άλλους φίλους και άλλη οικογένεια. Αλλά τελικά, η χαρά τους ξεπέρασε την πρόληψη, διότι είναι πηγή υπερηφάνειας για την οικογένεια να δίνει έναν ιερέα στην Εκκλησία.
Οι φίλοι μου, ειδικά οι συμμαθητές μου, είχαν το ίδιο αίσθημα δυσαρέσκειας στην αρχή, αλλά όταν είδαν την αποφασιστικότητά μου να μπω στη σχολή, τελικά αποδέχτηκαν την επιλογή μου.
-Η Χαϊτή ήταν μια κατεξοχήν καθολική χώρα, σε τέτοιο βαθμό που η μεγάλη Μαριανή λατρεία του λαού ήταν η αιτία μιας θαυματουργικής παρέμβασης της Παναγίας. Μαρία όταν η επιδημία ευλογιάς κατέστρεφε τον πληθυσμό. Στις 8 Δεκεμβρίου 1942, ο πρόεδρος της χώρας επέτρεψε στις εκκλησιαστικές αρχές να αφιερώσουν την Αϊτή στην Παναγία της Αιώνιας Βοήθειας.
Αλλά μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, ο προτεσταντισμός άρχισε να αναπτύσσεται. Με την κατοχή της Αϊτής από τις ΗΠΑ, υπήρξε περαιτέρω εδραίωση της προτεσταντικής παρουσίας στην Αϊτή και αυτό προκάλεσε την παρακμή του καθολικισμού στη χώρα.
Αν και η παρουσία του καθολικισμού εξακολουθεί να είναι ισχυρή στη χώρα. Είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία μας εξαρτάται πλήρως από την εξωτερική βοήθεια, αλλά με τους περιορισμένους πόρους μας προσπαθούμε να στηρίξουμε τους ανθρώπους εκεί που το κράτος απουσιάζει.
Παρ' όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η Εκκλησία στην Αϊτή παραμένει πηγή ελπίδας και εργάζεται για ένα καλύτερο αύριο.
-Λόγω της πολιτικής αστάθειας, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Εκκλησία γίνονται όλο και πιο έντονες. Σχεδόν καθημερινά βλέπουμε αδιάκριτη βία από συμμορίες που δρουν ατιμώρητες. Κάθε μέρα βλέπουμε πράξεις δολοφονίας και ληστείας. Οι συμμορίες σπέρνουν τον τρόμο και την απελπισία, και έτσι οι άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους για να ξεφύγουν, μερικές φορές χωρίς καν να ξέρουν πού πηγαίνουν.
Η Αϊτή είναι μια χώρα που απειλείται πραγματικά, επειδή οι θεσμοί του κράτους έχουν γίνει εύθραυστοι και οι ηγέτες είναι ανίκανοι να σταθεροποιήσουν την κατάσταση. Η Εκκλησία πρέπει να διαδραματίσει έναν ρόλο εδώ, υπενθυμίζοντάς μας την επείγουσα ανάγκη για μετασχηματισμό των νοοτροπιών.
Η Εκκλησία στην Αϊτή εργάζεται για να μην αποθαρρύνονται οι νέοι ιδιαίτερα, και οι Αϊτινοί συνολικά, και στηρίζει την ελπίδα του λαού μέσω της προφητικής της αποστολής και των παρεμβάσεών της στον τομέα της φιλανθρωπίας.
-Αυτό που εκτιμώ περισσότερο στην εκπαίδευσή μου είναι το εύρος του οράματος που απέκτησα στο πανεπιστήμιο σε Roma. Ανακάλυψα άλλους πολιτισμούς χάρη στις συναντήσεις και τις ανταλλαγές μας με φοιτητές από άλλες χώρες. Μπόρεσα να κάνω φίλους και να ανακαλύψω πολύ πλούτο και ομορφιά.
Η αρχική συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο Omnes.
