Κάθε χρόνο, η Πέμπτη μετά Πεντηκοστήη Εκκλησία γιορτάζει μια μοναδική λειτουργική γιορτή: την γιορτή του Ιησού Χριστού, Αρχιερέα και Αιώνιου Ιερέα. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμη λειτουργική ανάμνηση, αλλά για μια βαθιά πρόσκληση να αναλογιστούμε την καρδιά του χριστιανικού μυστηρίου: Ο Χριστός που προσφέρει τον εαυτό του στον Πατέρα για τη σωτηρία του κόσμου.και που συνδέει τους ιερείς της Εκκλησίας με αυτή τη θυσία.
Αυτή η γιορτή έχει στο επίκεντρό της τον Χριστό στο ιερατική διάστασηδηλ. ως μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπου (πρβλ. Α΄ Τιμ 2:5). Δεν γιορτάζει μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του (όπως τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα), αλλά το αιώνια ιερατική ύπαρξησύμφωνα με την τάξη του Μελχισεδέκ (βλ. Εβρ. 5,6).
Ο Ιησούς δεν ήταν ιερέας όπως εκείνοι στον εβραϊκό ναό. Είναι ο τέλειος ιερέας επειδή προσέφερε όχι θυσίες ζώων, αλλά το σώμα και το αίμα του. με υπακοή και αγάπη προς τον Πατέρα. Όπως λέει η Επιστολή προς Εβραίους: "Ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών που έρχονται... όχι με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά με το δικό του αίμα μπήκε μια για πάντα στο αγιαστήριο και απέκτησε την αιώνια λύτρωση" (Εβρ. 9:11-12).
Η γιορτή αυτή εισήχθη στο λειτουργικό ημερολόγιο από ορισμένους επισκόπους - ιδίως στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική - τον 20ό αιώνα και εγκρίθηκε από τη Σύνοδο για τη Θεία Λατρεία το 1987. Έκτοτε, έχει υιοθετηθεί από πολλές επισκοπές σε όλο τον κόσμο.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός είναι ιερέας, θύμα και βωμός ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο αυτός που προσφέρει, αλλά και αυτός που αυτός που παραδίδεταιΟ Χριστός, ο αιώνιος ιερέας, με την προσφορά του σώματός του, μια για πάντα, ολοκλήρωσε το έργο της ανθρώπινης λύτρωσης" (Προοίμιο της Θείας Λειτουργίας αυτής της εορτής).
Στο Μυστικό Δείπνο, προείδε μυστηριακά τη θυσία που θα ολοκλήρωνε στο σταυρό. Από τότε, κάθε λειτουργία είναι μια πραγματική και μυστηριακή πραγμάτωση αυτής της μίας θυσίας. Δεν επαναλαμβάνεται, αλλά γίνεται παρούσα, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι ιερείς τελούν τη Θεία Ευχαριστία, ενεργεί "in persona Christi Capitis". (στο πρόσωπο του Χριστού, της Κεφαλής), όχι ως απλοί αντιπρόσωποι ή εκπρόσωποι. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που ενεργεί μέσω αυτών.
Αυτό το φεστιβάλ είναι επίσης μια προνομιακή ευκαιρία για να προσευχόμενοι για τους ιερείς. Έχουν διαμορφωθεί με τον Χριστό τον Ιερέα για να συνεχίσουν την αποστολή του. Με τα λόγια του Αγίου Ιωάννη Παύλου Β΄: "Η ιεραρχία των λειτουργών συμμετέχει στη μία ιερωσύνη του Χριστού και έχει το καθήκον να κάνει παρούσα σε κάθε εποχή τη θυσία της λύτρωσης" (Επιστολή προς τους ιερείς, Μεγάλη Πέμπτη 1986).
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ιερείς χρειάζονται την εγγύτητά μας, τη στοργή μας και τις προσευχές μας. Η αποστολή τους είναι όμορφη, αλλά και απαιτητική. Είναι όργανα της αγάπης του Χριστού, αλλά δεν απαλλάσσονται από τις δυσκολίες, την κούραση και τους πειρασμούς.
Αυτό το φεστιβάλ, επομένως, είναι επίσης ένα κάλεσμα για ανανέωση της αγάπης και της υποστήριξης προς τους ποιμένες μας. Είναι επίσης μια ημέρα για κάλεσμα για νέες ιερατικές κλίσεις. Η Εκκλησία χρειάζεται ανθρώπους που, ερωτευμένοι με τον Χριστό, είναι έτοιμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ευαγγελίου.
Η ενατένιση του Χριστού ως Αρχιερέα και Αιώνιου Ιερέα σημαίνει ενατένιση της Καρδιάς του, της αυτοπροσφοράς του, της υπακοής του στον Πατέρα και της συμπόνιας του για την ανθρωπότητα. Έγινε ιερέας για να μεσιτεύει για μας χωρίς διακοπήΌπως λέει η προς Εβραίους επιστολή: "Είναι ικανός να σώσει εκείνους που έρχονται στον Θεό μέσω αυτού, αφού ζει πάντοτε για να μεσιτεύει γι' αυτούς" (Εβρ. 7:25).
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αυτάρκεια, βιασύνη και επιπολαιότητα, η προσήλωση στον Ιερέα Χριστό είναι μια πρόσκληση να ζήσουμε μια πνευματικότητα της αυτοπροσφοράς, της μεσιτείας και της σιωπηλής υπηρεσίας. Ο Χριστός δεν επιβάλλεται: προσφέρει τον εαυτό του. Δεν απαιτεί: δίνει τον εαυτό του. Δεν επιδεικνύεται: δίνει τον εαυτό του στα άκρα.
Για τους λαϊκούς πιστούς, αυτή η γιορτή είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι όλοι οι βαπτισμένοι μετέχουν στην ιεροσύνη του Χριστού. Ο Άγιος Πέτρος το λέει ξεκάθαρα: "Είστε εκλεκτό γένος, βασιλικό ιερατείο, έθνος άγιο, λαός δικός του Θεού" (Α΄ Πέτρου 2:9).
Αυτό το κοινή ιεροσύνη των πιστών βιώνεται στην καθημερινή προσφορά, στην προσευχή, στη φιλανθρωπία, στη μαρτυρία της ζωής. Κάθε χριστιανός καλείται να προσφέρει τη ζωή του ως πνευματική θυσία ευάρεστη στον Θεό (πρβλ. Ρωμ. 12:1).
Η γιορτή του Ιησού Χριστού, του Αρχιερέα και Αιώνιου Ιερέα, μας προσκαλεί να κοιτάξτε προς την Αγία Τράπεζα με ανανεωμένη πίστηκαι να αναγνωρίσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός εργάζεται εκεί. Μας υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δεν προέρχεται από τα έργα μας, αλλά από τη θυσία του Χριστού.. Και ότι αυτή η θυσία είναι αιώνια, πάντα ζωντανή, πάντα αποτελεσματική.
Είναι μια βαθιά ευχαριστιακή, βαθιά ιερατική και βαθιά εκκλησιαστική γιορτή. Είναι μια ευκαιρία να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για την αυτοθυσία του, να προσευχηθούμε για εκείνους που έχουν κληθεί να τον εκπροσωπήσουν μυστηριακά και να προσφέρουμε τους εαυτούς μας μαζί του στον Πατέρα, για το καλό του κόσμου.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του ιερέα; Αυτή του Χριστού. Όλοι οι χριστιανοί μπορούν και πρέπει να είναι πλέον alter Christus αλλά ipse Christus, άλλοι Χριστοί, ο ίδιος ο Χριστός! Αλλά στον ιερέα αυτό δίνεται άμεσα, με μυστηριακό τρόπο. (Αγαπώντας την Εκκλησία, 38).
2. Ζητείται από εμάς τους ιερείς να έχουμε την ταπεινότητα να μάθουμε να είμαστε μη μοντέρνοι, να είμαστε πραγματικά υπηρέτες των δούλων του Θεού (...), ώστε οι απλοί χριστιανοί, οι λαϊκοί, να μπορούν να κάνουν τον Χριστό παρόντα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. (Συνομιλίες, 59).
Ένας ιερέας που ζει τη Θεία Λειτουργία με αυτόν τον τρόπο - προσκυνώντας, εξιλεώνοντας, εμψυχώνοντας, ευχαριστώντας, ταυτιζόμενος με τον Χριστό - και που διδάσκει τους άλλους να κάνουν τη Θυσία του Θυσιαστηρίου το κέντρο και τη ρίζα της ζωής του χριστιανού, θα αποδείξει πραγματικά το ασύγκριτο μεγαλείο της κλήσης του, αυτόν τον χαρακτήρα με τον οποίο είναι σφραγισμένος, τον οποίο δεν θα χάσει στην αιωνιότητα (Αγαπώντας την Εκκλησία, 49). (Αγαπώντας την Εκκλησία, 49).
4. Ανέκαθεν αντιλαμβανόμουν το έργο μου ως ιερέας και ποιμένας ψυχών ως έργο που αποσκοπεί στο να φέρει κάθε άτομο αντιμέτωπο με τις πλήρεις απαιτήσεις της ζωής του, βοηθώντας το να ανακαλύψει τι ζητάει ο Θεός από αυτόν με συγκεκριμένους όρους, χωρίς να θέτει κανένα περιορισμό στην ιερή ανεξαρτησία και την ευλογημένη ατομική ευθύνη που είναι τα χαρακτηριστικά της χριστιανικής συνείδησης. (Ο Χριστός είναι αυτός που περνάει, 99).
5. Η αξία της ευσέβειας στην Ιερά Λειτουργία!
Δεν εξεπλάγην καθόλου από αυτό που μου είπε κάποιος πριν από λίγες ημέρες για έναν υποδειγματικό ιερέα που πέθανε πρόσφατα: τι άγιος ήταν!
-Τον περιποιήθηκες πολύ", ρώτησα.
-Όχι", απάντησε, "αλλά τον είδα να τελεί τη λειτουργία μια φορά. (Forge, 645).
6. Δεν θέλω - όπως ξέρω - να παραλείψω να σας υπενθυμίσω ξανά ότι ο Ιερέας είναι "ένας άλλος Χριστός". -Και ότι το Άγιο Πνεύμα έχει πει: "nolite tangere Christos meos". -δεν θέλω να αγγίξω τους "Χριστούς μου". (Camino, 67).
7. Το επαγγελματικό έργο των ιερέων είναι, τρόπον τινά, μια θεία και δημόσια διακονία, η οποία απαιτεί τόσο πολύ από κάθε δραστηριότητα, ώστε, γενικά, αν ένας ιερέας έχει χρόνο να διαθέσει για άλλες εργασίες εκτός από αυτές που είναι ορθά ιερατικές, μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν εκπληρώνει το καθήκον της διακονίας του. (Φίλοι του Θεού, 265).
8. Ο Χριστός, ο οποίος ανέβηκε στον Σταυρό με τα χέρια του ορθάνοιχτα, με τη χειρονομία ενός Αιώνιου Ιερέα, θέλει να υπολογίζει σε εμάς - που δεν είμαστε τίποτα - για να φέρουμε σε "όλους" τους ανθρώπους τους καρπούς της Λύτρωσής του. (Forge, 4).
9. Ούτε προς τα δεξιά, ούτε προς τα αριστερά, ούτε προς το κέντρο. Ως ιερέας, προσπαθώ να είμαι με τον Χριστό, ο οποίος στον Σταυρό άνοιξε και τις δύο αγκάλες και όχι μόνο τη μία: παίρνω ελεύθερα από κάθε ομάδα αυτό που με πείθει και με κάνει να έχω μια φιλόξενη καρδιά και αγκαλιά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. (Συνομιλίες, 44).
10. Αυτός ο φίλος ιερέας εργαζόταν σκεπτόμενος τον Θεό, κρατώντας το πατρικό του χέρι και βοηθώντας τους άλλους να αφομοιώσουν αυτές τις μητρικές ιδέες. Γι' αυτό συνήθιζε να λέει στον εαυτό του: όταν πεθάνεις, όλα θα είναι εντάξει, γιατί Εκείνος θα συνεχίσει να φροντίζει για τα πάντα.(Surco, 884).
11. Με έπεισε ο φίλος μας ο ιερέας. Μου μίλησε για το αποστολικό του έργο και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχουν ασήμαντα επαγγέλματα. Κάτω από αυτόν τον αγρό με τα τριαντάφυλλα", είπε, "κρύβεται η σιωπηλή προσπάθεια τόσων ψυχών που, μέσω της εργασίας και της προσευχής τους, μέσω της προσευχής και της εργασίας τους, έχουν λάβει από τον Ουρανό ένα ρεύμα από βροχές χάριτος, που κάνει τα πάντα καρποφόρα. (Surco, 530).
12. Ζήστε τη Θεία Λειτουργία!
-Θα σας βοηθήσει να σκεφτείτε τη σκέψη ενός ερωτευμένου ιερέα: "Είναι δυνατόν, Θεέ μου, να συμμετέχεις στη Θεία Λειτουργία και να μην είσαι άγιος;
-Και συνέχισε: "Θα παραμένω κάθε μέρα, εκπληρώνοντας έναν αρχαίο σκοπό, στον Πόντο της πλευράς του Κυρίου μου!
-Ευθυμήστε! (Forge, 934).
Το να είσαι χριστιανός - και με έναν ιδιαίτερο τρόπο το να είσαι ιερέας, υπενθυμίζοντας επίσης ότι όλοι οι βαπτισμένοι μετέχουν στη βασιλική ιεροσύνη - σημαίνει να βρίσκεσαι συνεχώς στο Σταυρό. (Forge, 882).
14. Ας μη συνηθίσουμε τα θαύματα που συμβαίνουν μπροστά μας: αυτό το θαυμαστό θαύμα που ο Κύριος κατεβαίνει κάθε μέρα στα χέρια του ιερέα. Ο Ιησούς θέλει να είμαστε ξύπνιοι, ώστε να πειστούμε για το μέγεθος της δύναμής του και να ακούσουμε εκ νέου την υπόσχεσή του: venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominumΑν με ακολουθήσετε, θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων- θα είστε αποτελεσματικοί και θα προσελκύσετε ψυχές στον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να εμπιστευτούμε αυτά τα λόγια του Κυρίου: να μπούμε στη βάρκα, να πάρουμε τα κουπιά, να σηκώσουμε τα πανιά και να βγούμε στη θάλασσα του κόσμου που ο Χριστός μας δίνει ως κληρονομιά. (Είναι ο Χριστός που περνάει, 159).
Αν είναι αλήθεια ότι έχουμε προσωπικές δυστυχίες, είναι επίσης αλήθεια ότι ο Κύριος υπολογίζει τα λάθη μας. Δεν διαφεύγει από το φιλεύσπλαχνο βλέμμα Του ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα με περιορισμούς, με αδυναμίες, με ατέλειες, με τάση προς την αμαρτία. Μας προστάζει όμως να αγωνιζόμαστε, να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας, όχι για να αποθαρρυνθούμε, αλλά για να μετανοήσουμε και να καλλιεργήσουμε την επιθυμία να γίνουμε καλύτεροι. (Είναι ο Χριστός που περνάει, 159).
15. Ιερέα, αδελφέ μου, να μιλάς πάντοτε για τον Θεό, γιατί αν είσαι δικός του, δεν θα υπάρχει μονοτονία στις συζητήσεις σου. (Forge, 965).
16. Η κηδεμονία της καρδιάς. -Έτσι προσευχήθηκε εκείνος ο ιερέας: "Ιησού, η φτωχή μου καρδιά ας είναι ένας σφραγισμένος κήπος- η φτωχή μου καρδιά ας είναι ένας παράδεισος, όπου ζεις- ο φύλακας άγγελος ας τη φυλάει, με φλεγόμενη ρομφαία, με την οποία καθαρίζει όλα τα συναισθήματα πριν εισέλθουν σε μένα- Ιησού, με τη θεία σφραγίδα του Σταυρού Σου, σφράγισε την φτωχή μου καρδιά" (Ιωάν. 1:16). (Forge, 412).
17. Όταν μοίραζε τη Θεία Κοινωνία, αυτός ο ιερέας ένιωθε να φωνάζει: "Εδώ σας δίνω την Ευτυχία! (Forge, 267)
18. Για να μην σκανδαλίζετε, για να μην δημιουργείτε έστω και τη σκιά της υποψίας ότι τα παιδιά του Θεού είναι τεμπέλικα ή άχρηστα, για να μην είστε αιτία αποδιοργάνωσης..., πρέπει να προσπαθείτε να προσφέρετε με τη συμπεριφορά σας το δίκαιο μέτρο, την καλή φύση ενός υπεύθυνου ανθρώπου.... (Φίλοι του Θεού, 70).
