Κάθε χρόνο, η Πέμπτη μετά Πεντηκοστήη Εκκλησία γιορτάζει μια μοναδική λειτουργική γιορτή: την fiesta de Jesucristo, Sumo y Eterno Sacerdote. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμη λειτουργική ανάμνηση, αλλά για μια βαθιά πρόσκληση να αναλογιστούμε την καρδιά του χριστιανικού μυστηρίου: Ο Χριστός που προσφέρει τον εαυτό του στον Πατέρα για τη σωτηρία του κόσμου.και που συνδέει τους ιερείς της Εκκλησίας με αυτή τη θυσία.
Αυτή η γιορτή έχει στο επίκεντρό της τον Χριστό στο ιερατική διάστασηδηλ. ως μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπου (πρβλ. Α΄ Τιμ 2:5). Δεν γιορτάζει μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του (όπως τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα), αλλά το αιώνια ιερατική ύπαρξησύμφωνα με την τάξη του Μελχισεδέκ (βλ. Εβρ. 5,6).
Ο Ιησούς δεν ήταν ιερέας όπως εκείνοι στον εβραϊκό ναό. Είναι ο τέλειος ιερέας επειδή προσέφερε όχι θυσίες ζώων, αλλά το σώμα και το αίμα του. με υπακοή και αγάπη προς τον Πατέρα. Όπως λέει η Επιστολή προς Εβραίους: "Ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών που έρχονται... όχι με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά με το δικό του αίμα μπήκε μια για πάντα στο αγιαστήριο και απέκτησε την αιώνια λύτρωση" (Εβρ. 9:11-12).
Η γιορτή αυτή εισήχθη στο λειτουργικό ημερολόγιο από ορισμένους επισκόπους - ιδίως στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική - τον 20ό αιώνα και εγκρίθηκε από τη Σύνοδο για τη Θεία Λατρεία το 1987. Έκτοτε, έχει υιοθετηθεί από πολλές επισκοπές σε όλο τον κόσμο.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός είναι ιερέας, θύμα και βωμός ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο αυτός που προσφέρει, αλλά και αυτός που αυτός που παραδίδεταιΟ Χριστός, ο αιώνιος ιερέας, με την προσφορά του σώματός του, μια για πάντα, ολοκλήρωσε το έργο της ανθρώπινης λύτρωσης" (Προοίμιο της Θείας Λειτουργίας αυτής της εορτής).
Στο Μυστικό Δείπνο, προείδε μυστηριακά τη θυσία που θα ολοκλήρωνε στο σταυρό. Από τότε, κάθε λειτουργία είναι μια πραγματική και μυστηριακή πραγμάτωση αυτής της μίας θυσίας. Δεν επαναλαμβάνεται, αλλά γίνεται παρούσα, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι ιερείς τελούν τη Θεία Ευχαριστία, ενεργεί "in persona Christi Capitis". (στο πρόσωπο του Χριστού, της Κεφαλής), όχι ως απλοί αντιπρόσωποι ή εκπρόσωποι. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που ενεργεί μέσω αυτών.
Αυτό το φεστιβάλ είναι επίσης μια προνομιακή ευκαιρία για να προσευχόμενοι για τους ιερείς. Έχουν διαμορφωθεί με τον Χριστό τον Ιερέα για να συνεχίσουν την αποστολή του. Με τα λόγια του Αγίου Ιωάννη Παύλου Β΄: "Η ιεραρχία των λειτουργών συμμετέχει στη μία ιερωσύνη του Χριστού και έχει το καθήκον να κάνει παρούσα σε κάθε εποχή τη θυσία της λύτρωσης" (Επιστολή προς τους ιερείς, Μεγάλη Πέμπτη 1986).
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ιερείς χρειάζονται την εγγύτητά μας, τη στοργή μας και τις προσευχές μας. Η αποστολή τους είναι όμορφη, αλλά και απαιτητική. Είναι όργανα της αγάπης του Χριστού, αλλά δεν απαλλάσσονται από τις δυσκολίες, την κούραση και τους πειρασμούς.
Αυτό το φεστιβάλ, επομένως, είναι επίσης ένα κάλεσμα για ανανέωση της αγάπης και της υποστήριξης προς τους ποιμένες μας. Είναι επίσης μια ημέρα για κάλεσμα για νέες ιερατικές κλίσεις. Η Εκκλησία χρειάζεται ανθρώπους που, ερωτευμένοι με τον Χριστό, είναι έτοιμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ευαγγελίου.
Η ενατένιση του Χριστού ως Αρχιερέα και Αιώνιου Ιερέα σημαίνει ενατένιση της Καρδιάς του, της αυτοπροσφοράς του, της υπακοής του στον Πατέρα και της συμπόνιας του για την ανθρωπότητα. Έγινε ιερέας για να μεσιτεύει για μας χωρίς διακοπήΌπως λέει η προς Εβραίους επιστολή: "Είναι ικανός να σώσει εκείνους που έρχονται στον Θεό μέσω αυτού, αφού ζει πάντοτε για να μεσιτεύει γι' αυτούς" (Εβρ. 7:25).
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αυτάρκεια, βιασύνη και επιπολαιότητα, η προσήλωση στον Ιερέα Χριστό είναι μια πρόσκληση να ζήσουμε μια πνευματικότητα της αυτοπροσφοράς, της μεσιτείας και της σιωπηλής υπηρεσίας. Ο Χριστός δεν επιβάλλεται: προσφέρει τον εαυτό του. Δεν απαιτεί: δίνει τον εαυτό του. Δεν επιδεικνύεται: δίνει τον εαυτό του στα άκρα.
Για τους λαϊκούς πιστούς, αυτή η γιορτή είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι όλοι οι βαπτισμένοι μετέχουν στην ιεροσύνη του Χριστού. Ο Άγιος Πέτρος το λέει ξεκάθαρα: "Είστε εκλεκτό γένος, βασιλικό ιερατείο, έθνος άγιο, λαός δικός του Θεού" (Α΄ Πέτρου 2:9).
Αυτό το κοινή ιεροσύνη των πιστών βιώνεται στην καθημερινή προσφορά, στην προσευχή, στη φιλανθρωπία, στη μαρτυρία της ζωής. Κάθε χριστιανός καλείται να προσφέρει τη ζωή του ως πνευματική θυσία ευάρεστη στον Θεό (πρβλ. Ρωμ. 12:1).
Η γιορτή του Ιησού Χριστού, του Αρχιερέα και Αιώνιου Ιερέα, μας προσκαλεί να κοιτάξτε προς την Αγία Τράπεζα με ανανεωμένη πίστηκαι να αναγνωρίσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός εργάζεται εκεί. Μας υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δεν προέρχεται από τα έργα μας, αλλά από τη θυσία του Χριστού.. Και ότι αυτή η θυσία είναι αιώνια, πάντα ζωντανή, πάντα αποτελεσματική.
Είναι μια βαθιά ευχαριστιακή, βαθιά ιερατική και βαθιά εκκλησιαστική γιορτή. Είναι μια ευκαιρία να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για την αυτοθυσία του, να προσευχηθούμε για εκείνους που έχουν κληθεί να τον εκπροσωπήσουν μυστηριακά και να προσφέρουμε τους εαυτούς μας μαζί του στον Πατέρα, για το καλό του κόσμου.
1. ¿Cuál es la identidad del sacerdote? La de Cristo. Todos los cristianos podemos y debemos ser no ya alter Christus sino ipse Christus, otros Cristos, ¡el mismo Cristo! Pero en el sacerdote esto se da inmediatamente, de forma sacramental (Amar a la Iglesia, 38).
2. A los sacerdotes se nos pide la humildad de aprender a no estar de moda, de ser realmente siervos de los siervos de Dios (...), para que los cristianos corrientes, los laicos, hagan presente, en todos los ambientes de la sociedad, a Cristo (Conversaciones, 59).
Ένας ιερέας που ζει τη Θεία Λειτουργία με αυτόν τον τρόπο - προσκυνώντας, εξιλεώνοντας, εμψυχώνοντας, ευχαριστώντας, ταυτιζόμενος με τον Χριστό - και που διδάσκει τους άλλους να κάνουν τη Θυσία του Θυσιαστηρίου το κέντρο και τη ρίζα της ζωής του χριστιανού, θα αποδείξει πραγματικά το ασύγκριτο μεγαλείο της κλήσης του, αυτόν τον χαρακτήρα με τον οποίο είναι σφραγισμένος, τον οποίο δεν θα χάσει στην αιωνιότητα (Αγαπώντας την Εκκλησία, 49). (Amar a la Iglesia, 49).
4. He concebido siempre mi labor de sacerdote y de pastor de almas como una tarea encaminada a situar a cada uno frente a las exigencias completas de su vida, ayudándole a descubrir lo que Dios, en concreto, le pide, sin poner limitación alguna a esa independencia santa y a esa bendita responsabilidad individual, que son características de una conciencia cristiana (Es Cristo que pasa, 99).
5. ¡Valor de la piedad en la Santa Liturgia!
Nada me extrañó lo que, hace unos días, me comentaba una persona hablando de un sacerdote ejemplar, fallecido recientemente: ¡qué santo era!
—¿Le trató Vd. mucho?, le pregunté.
—No —me contestó—, pero le vi una vez celebrar la Santa Misa (Forja, 645).
6. No quiero —por sabido— dejar de recordarte otra vez que el Sacerdote es "otro Cristo". —Y que el Espíritu Santo ha dicho: "nolite tangere Christos meos" —no queráis tocar a "mis Cristos" (Camino, 67).
7. El trabajo —por decirlo así— profesional de los sacerdotes es un ministerio divino y público, que abraza exigentemente toda la actividad hasta tal punto que, en general, si a un sacerdote le sobra tiempo para otra labor que no sea propiamente sacerdotal, puede estar seguro de que no cumple el deber de su ministerio (Amigos de Dios, 265).
8. Cristo, que subió a la Cruz con los brazos abiertos de par en par, con gesto de Sacerdote Eterno, quiere contar con nosotros —¡que no somos nada!—, para llevar a "todos" los hombres los frutos de su Redención (Forja, 4).
9. Ni a la derecha ni a la izquierda, ni al centro. Yo, como sacerdote, procuro estar con Cristo, que sobre la Cruz abrió los dos brazos y no sólo uno de ellos: tomo con libertad, de cada grupo, aquello que me convence, y que me hace tener el corazón y los brazos acogedores, para toda la humanidad (Conversaciones, 44).
10. Aquel sacerdote amigo trabajaba pensando en Dios, asido a su mano paterna, y ayudando a que los demás asimilaran estas ideas madres. Por eso, se decía: cuando tú mueras, todo seguirá bien, porque continuará ocupándose Él(Surco, 884).
11. Me convenció aquel sacerdote amigo nuestro. Me hablaba de su labor apostólica, y me aseguraba que no hay ocupaciones poco importantes. Debajo de este campo cuajado de rosas —decía—, se esconde el esfuerzo silencioso de tantas almas que, con su trabajo y oración, con su oración y trabajo, han conseguido del Cielo un raudal de lluvias de la gracia, que todo lo fecunda (Surco, 530).
12. ¡Vive la Santa Misa!
—Te ayudará aquella consideración que se hacía un sacerdote enamorado: ¿es posible, Dios mío, participar en la Santa Misa y no ser santo?
—Y continuaba: ¡me quedaré metido cada día, cumpliendo un propósito antiguo, en la Llaga del Costado de mi Señor!
—¡Anímate! (Forja, 934).
Το να είσαι χριστιανός - και με έναν ιδιαίτερο τρόπο το να είσαι ιερέας, υπενθυμίζοντας επίσης ότι όλοι οι βαπτισμένοι μετέχουν στη βασιλική ιεροσύνη - σημαίνει να βρίσκεσαι συνεχώς στο Σταυρό. (Forja, 882).
14. No nos acostumbremos a los milagros que se operan ante nosotros: a este admirable portento de que el Señor baje cada día a las manos del sacerdote. Jesús nos quiere despiertos, para que nos convenzamos de la grandeza de su poder, y para que oigamos nuevamente su promesa: venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum, si me seguís, os haré pescadores de hombres; seréis eficaces, y atraeréis las almas hacia Dios. Debemos confiar, por tanto, en esas palabras del Señor: meterse en la barca, empuñar los remos, izar las velas, y lanzarse a ese mar del mundo que Cristo nos entrega como heredad (Es Cristo que pasa, 159).
Si es verdad que arrastramos miserias personales, también lo es que el Señor cuenta con nuestros errores. No escapa a su mirada misericordiosa que los hombres somos criaturas con limitaciones, con flaquezas, con imperfecciones, inclinadas al pecado. Pero nos manda que luchemos, que reconozcamos nuestros defectos; no para acobardarnos, sino para arrepentirnos y fomentar el deseo de ser mejores (Es Cristo que pasa, 159).
15. Sacerdote, hermano mío, habla siempre de Dios, que, si eres suyo, no habrá monotonía en tus coloquios (Forja, 965).
16. La guarda del corazón. —Así rezaba aquel sacerdote: "Jesús, que mi pobre corazón sea huerto sellado; que mi pobre corazón sea un paraíso, donde vivas Tú; que el Ángel de mi Guarda lo custodie, con espada de fuego, con la que purifique todos los afectos antes de que entren en mí; Jesús, con el divino sello de tu Cruz, sella mi pobre corazón" (Forja, 412).
17. Cuando daba la Sagrada Comunión, aquel sacerdote sentía ganas de gritar: ¡ahí te entrego la Felicidad! (Forja, 267)
18. Para no escandalizar, para no producir ni la sombra de la sospecha de que los hijos de Dios son flojos o no sirven, para no ser causa de desedificación..., vosotros habéis de esforzaros en ofrecer con vuestra conducta la medida justa, el buen talante de un hombre responsable (Amigos de Dios, 70).
