Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ισπανία, ο ιερέας υπηρέτησε τη φιλιππινέζικη κοινότητα που ζούσε στη Βαρκελώνη. Σπούδασε στο Παμπλόνα χάρη στις επιχορηγήσεις μελέτης που χρηματοδοτήθηκαν από το Ίδρυμα CARF. Αναλύοντας τη σταδιοδρομία του, πιστεύει ότι η μεγάλη πρόκληση για τους ιερείς είναι να λαμβάνουν μια συνεχή και δογματικά ορθή εκπαίδευση που να τους επιτρέπει να απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα του σημερινού ανθρώπου.
Ο Anthony Laureta θα μπορούσε να είναι μηχανικός, αν και στην πραγματικότητα τώρα σχεδιάζει και κατασκευάζει, αλλά βοηθάει τον Θεό ως ιερέας στο έργο του με την ανθρωπότητα. "Ίσως θα μπορούσε να γίνει ένας καλός μηχανικός στις Φιλιππίνες.Ο πατέρας μου είδε δυνατότητες σε μένα, αλλά ο Θεός έχει επίσης το δικό του σχέδιο για μένα, ώστε να γίνω αυτό που θέλει να γίνω", λέει.
Η πραγματικότητα είναι ότι η πίστη ήταν πάντα παρόν στοιχείο στο σπίτι του στις Φιλιππίνες, σε τέτοιο βαθμό που οι γονείς του δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να τον υποστηρίξουν στην απόφασή του να γίνει ιερέας, θυσιάζοντας αυτό που θεωρούσαν ότι θα ήταν μια καλή επαγγελματική σταδιοδρομία.
"Η βαθιά πίστη, η ελπίδα και η αγάπη της οικογένειάς μου συνέβαλαν πολύ στην κλίση μου- από τους παππούδες μας που μας πήγαιναν στην εκκλησία κάθε Κυριακή, που προσεύχονταν το Ροδάριο κάθε μέρα πριν κοιμηθούν, μέχρι τους τήρηση όλων των παραδοσιακών καθολικών λατρειώνειδικά κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και του Πάσχα", λέει ο Anthony.
Η ιστορία του είναι ένα ταξίδι εμπιστοσύνης στον Θεό ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ακριβώς όταν πολλοί, αντί να αγκαλιάσουν την πίστη, απομακρύνονται από αυτήν. Έτσι, θυμάται, "ήταν η ελπίδα στην πρόνοια που διαμόρφωσε μέσα μου την ιδιότητα να μπορώ να είμαι προσεκτικός στις ανάγκες των άλλων, ιδιαίτερα των φτωχών, των άπορων και των αναξιοπαθούντων. όταν η πόλη μας Imus καταστράφηκε από τυφώνες και φυσικές καταστροφές. Πράγματι, θυμάται ότι οι προσευχές της μητέρας του ήταν αυτές που ξύπνησαν την καρδιά και το μυαλό του να εμπιστεύεται τον Θεό εν μέσω αδυναμίας και ευαλωτότητας.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο θρησκευτικό περιβάλλον ξύπνησε στον μικρό Αντώνη το κάλεσμα να γίνει ιερέας. Το σπίτι του βρισκόταν πολύ κοντά στο επισκοπικό ιεροδιδασκαλείο και τον καθεδρικό ναό. έτσι πολλές από τις δραστηριότητες της γειτονιάς συνδέονταν με τις καθολικές λατρείες και παραδόσεις. "Αυτού του είδους το περιβάλλον βοήθησε στο να ξυπνήσει στην παιδική μου ηλικία η συνειδητοποίηση ότι θέλω να γίνω ιερέας", προσθέτει. Η σκέψη που ξύπνησε μέσα του ως παιδί τον συνόδευσε κατά τη διάρκεια της εφηβείας του στις Φιλιππίνες.
Ο Anthony λέει ότι οι αδελφοί Somascan τον συνόδευαν στη διάκριση μέχρι να ενταχθεί στην κοινότητα, αλλά σε ένα νέο ταξίδι διάκρισης είδε τελικά καθαρά την κλήση του να γίνει επισκοπικός ιερέας, και συγκεκριμένα στην επισκοπή της πατρίδας του, την Imus.
Αυτός ο ιερέας από τις Φιλιππίνες, μόλις χειροτονήθηκε, στάλθηκε από τον επίσκοπό του στο Πανεπιστήμιο της Ναβάραστην Παμπλόνα. Βρισκόταν εκεί μεταξύ 2018 και 2020 και σπούδαζε για ένα πτυχίο στην Ηθική και Πνευματική Θεολογία.
"Η παραμονή μου στην κοινότητα των ιερέων στο Zizur Mayor, στο Barañáin και στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα ήταν πολύ γόνιμη και σημαντική για την ιερατική μου ζωή. Το εμπειρία που είχα με ιερείς διαφορετικών εθνικοτήτωνΕίμαστε επίσης σε επαφή με τους λαϊκούς και τους ιερείς, καθώς και με τους δασκάλους, τους πνευματικούς μας, τους εξομολογητές, τους μέντορες και τους φίλους μας, συνέβαλε σημαντικά στην ανανέωση και αναδιαμόρφωση της προοπτικής μου για την ιερατική ζωή και αποστολή."εξομολογείται ο Anthony.
Η εμπειρία του στην Παμπλόνα, λέει, εμβάθυνε και διεύρυνε την κατανόηση της παγκόσμιας πραγματικότητας της Εκκλησίας. "Η εμπειρία μου από την κοινοτική ζωή με τους ιερείς με βοήθησε πραγματικά πολύ. Προερχόμασταν από διαφορετικά μέρη του κόσμου, αλλά ζούσαμε ως μία κοινότητα. Στην πραγματικότητα, είναι μια εμπειρία του πόσο όμορφη είναι η Εκκλησία. Η ενότητα εν μέσω της ποικιλομορφίας μπορεί να είναι πραγματική και αληθινή, και αυτό ανανέωσε την πνευματική, ποιμαντική και ιεραποστολική μου ζωή ως ιερέα", προσθέτει.
Επιπλέον, θεωρεί ότι ο χρόνος αυτός ήταν ζωτικής σημασίας για να αναπτυχθούν πνευματικά και να απολαύσουν τη σημασία της συνεχούς εκπαίδευσης των ιερέων.. Σε αυτόν τον συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, οι σπουδές του στην Παμπλόνα τον βοήθησαν να κατανοήσει καλύτερα τις διάφορες προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά στο ποιμαντικό του έργο.
Ωστόσο, ηΑυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο κατά τη διάρκεια της διαμορφωτικής του παραμονής στην Ισπανία ήταν η φροντίδα για τους ιερείς που βίωσε στη Ναβάρα. "Ήταν μια εμπειρία "επιστροφής στο σπίτι", όπως τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης στο ιεροδιδασκαλείο, όπου διδάσκεσαι, καθοδηγείσαι, συνοδεύεσαι και αναδεικνύεις τον καλύτερο εαυτό σου. Αλλά, αυτή τη φορά, ήταν ένα διαφορετικό περιβάλλον, καθώς όλοι οι σύντροφοί μου ήταν ήδη ιερείς. Ήταν ένας χώρος αφύπνισης και εμβάθυνσης περισσότερο για το τι είναι η ιερατική ζωή και πώς να είσαι πραγματικά ιερέας", λέει.
Από τη χειροτονία του το 1996, σχεδόν το μισό της ιερατικής του διακονίας έχει επικεντρωθεί στην εκπαίδευση των σεμιναρίων στην επισκοπή του.Έχει συνεργαστεί με πολλούς νέους ανθρώπους που είναι τώρα μέλη του πρεσβυτερίου, οι οποίοι τα καταφέρνουν πολύ καλά στις αντίστοιχες διακονίες τους στην επισκοπή της μητρόπολης. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο έργο, καθώς έχει συνοδεύσει πολλούς νέους που είναι τώρα μέλη του πρεσβυτερίου και τα καταφέρνουν πολύ καλά στις αντίστοιχες διακονίες τους στην επισκοπή.
Αλλά στην καριέρα του είχε μια άλλη ενδιαφέρουσα ισπανική περιπέτεια. Για πέντε χρόνια, μεταξύ 2013 και 2018, λίγο πριν φτάσει στην Παμπλόνα, υπηρέτησε Φιλιππινέζους μετανάστες που ζούσαν στη Βαρκελώνη. Σχετικά με εκείνη την εμπειρία θυμάται: "Το περπάτημα με τους μετανάστες μοιάζει πραγματικά με "προσκύνημα".. Όχι μόνο περπάτησα μαζί τους, αλλά συγκινήθηκα και από τον τρόπο που περπατούσαν μαζί μου, σε όλες τις περιστάσεις και στιγμές, είτε ήταν χαρά, είτε πόνος, είτε μοναξιά, είτε γέλιο... Είδα επίσης πώς ξεδιπλώθηκε η αγάπη στη ζωή τους, καθώς δούλευαν τόσο σκληρά για τις οικογένειές τους.
Ερωτηθείς για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ιερείς σήμερα, ο Αντώνιος είναι σαφής και μιλάει κυρίως για την επείγουσα ανάγκη συνεχούς εκπαίδευσης των ιερέων. "Η ιερατική διακονία στην εποχή μας απαιτεί μεγάλο θάρρος, μια χάρη που πρέπει να λάβουμε και να αγκαλιάσουμε.όπως είχαν οι απόστολοι στο ιεραποστολικό τους έργο, οπότε το να έχουμε την ευκαιρία να αφιερώνουμε χρόνο για μελέτη και συνεχή εκπαίδευση είναι στην πραγματικότητα χάρη", εξηγεί.
Για το λόγο αυτό, πιστεύει ότι το Ίδρυμα CARF ανταποκρίνεται ξεκάθαρα σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση της Εκκλησίας, κάνοντας αυτή τη συγκεκριμένη προσπάθεια που είναι τόσο ωφέλιμη για την ολοκληρωμένη εκπαίδευση των ιερέων. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τε ιδιαίτερη μνήμη έχει τους ευεργέτες του ιδρύματος, στους οποίους λέει ότι είναι πραγματικά ευγνώμων για τις θυσίες τους για την Εκκλησία. βοηθώντας την να στέλνει ιερείς από όλο τον κόσμο για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στην Παμπλόνα και τη Ρώμη.
"Η συμμετοχή σας στη διαμόρφωση καλών, προετοιμασμένων και αγίων ιερέων είναι πραγματικά ένα δώρο για την Εκκλησία. Είστε μια ευλογία για την Εκκλησία! Προσεύχομαι το απόστολο και η διακονία σας να συνεχίσουν να είναι ευλογημένα και ο Καλός Κύριος να στείλει περισσότερους καλούς και πιστούς υπηρέτες για να αγκαλιάσουν το όραμα και την αποστολή του Ιδρύματος CARF", καταλήγει.
