Το βάπτισμα, ένα κοινωνιολογικό γεγονός

Πολλές είναι οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι γονείς χωρίς να περιμένουν να συμβουλευτούν τα παιδιά τους για θέματα που θα έχουν καθοριστικό αντίκτυπο στη ζωή τους.

Τους παρέχουν τροφή, ρουχισμό, ζεστασιά και στοργή πριν αποκτήσουν τη λογική, χωρίς να το ζητήσουν ελεύθερα, αλλά αυτό είναι απαραίτητο για να τα κρατήσουν στη ζωή. Αλλά κάνουν επίσης πράγματα, εκτός από την κάλυψη των βασικών αναγκών διαβίωσης, που θα έχουν καθοριστικό αντίκτυπο στις θεμελιώδεις προσεγγίσεις της ζωής.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, να τους μιλήσουμε σε μια συγκεκριμένη γλώσσα. Η απόκτηση της μητρικής γλώσσας είναι μια γονική απόφαση που θα διαμορφώσει τον τρόπο έκφρασης των παιδιών, τις βαθύτερες πολιτισμικές τους ρίζες και ακόμη και μια πολύ συγκεκριμένη προοπτική για την προσέγγισή τους στην πραγματικότητα. Κανένας λογικός γονέας δεν θα αποφάσιζε να μη μιλήσει τίποτα στο παιδί του μέχρι να μεγαλώσει, να ακούσει διάφορες γλώσσες και να αποφασίσει μόνος του ποια θα μάθει. Η γλώσσα είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτιστικό στοιχείο στην ανάπτυξη της ανθρώπινης ζωής και η καθυστέρηση της απόκτησής της μέχρι την ηλικία της ενηλικίωσης θα ήταν πολύ σοβαρή ζημία για την πνευματική ανάπτυξη του νέου ανθρώπου.

Αλλά η απόφαση να βαπτιστούμε και να αρχίσουμε την εκπαίδευση στην πίστη έχει κάποια ομοιότητα με το να μιλάμε στα παιδιά στη γλώσσα μας;

Ένας άνθρωπος που δεν έχει πίστη και δεν γνωρίζει τι σημαίνει η ύπαρξη του Θεού, η καλοσύνη του, ο τρόπος δράσης του στον κόσμο και στους ανθρώπους, και που δεν γνωρίζει τη βαθύτερη πραγματικότητα του βαπτίσματος, θα σκεφτεί ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό, ότι η γλώσσα είναι απαραίτητη και η πίστη όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η εκτίμησή του είναι λογική, αλλά μάλλον ότι οφείλεται στις πολιτισμικές του ελλείψεις ή ακόμη και στις προκαταλήψεις του, οι οποίες τον εμποδίζουν να σκεφτεί με βάση όλα τα πραγματικά γεγονότα.

Επομένως, για να αντιμετωπιστούν ορθολογικά όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται στο θέμα αυτό, είναι απαραίτητο να Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πρώτα τι σημαίνει να βαφτιστείς και στη συνέχεια να εκτιμήσουμε την κατάσταση.

Τι συνεπάγεται το βάπτισμα

Ο Θεός έχει σχεδιάσει μια ιστορία αγάπης για κάθε άνθρωπο, η οποία αποκαλύπτεται σιγά-σιγά στην πορεία της ζωής. Στο βαθμό που έχουμε στενή σχέση μαζί Του, αυτή η ιστορία θα αποκαλυφθεί και θα πάρει μορφή. Και το πρώτο βήμα για να γίνει αυτή η εγγύτητα αποτελεσματική είναι το βάπτισμα.

Η χριστιανική πίστη θεωρεί την Βάπτιση ως το θεμελιώδες μυστήριο, δεδομένου ότι αποτελεί προϋπόθεση για τη λήψη οποιουδήποτε άλλου μυστηρίου. Μας ενώνει με τον Ιησού Χριστό, διαμορφώνοντάς μας μαζί του στο θρίαμβό του επί της αμαρτίας και του θανάτου.
Στην αρχαιότητα γινόταν με εμβάπτιση. Ο βαπτιζόμενος βυθιζόταν πλήρως στο νερό. Ακριβώς όπως ο Ιησούς Χριστός πέθανε, θάφτηκε και αναστήθηκε, ο νέος Χριστιανός βυθίζεται συμβολικά σε έναν τάφο με νερό, για να απαλλαγεί από την αμαρτία και τις συνέπειές της και να αναγεννηθεί σε μια νέα ζωή.

Το βάπτισμα είναι, στην πραγματικότητα, το μυστήριο που μας ενώνει με τον Ιησού Χριστό, μας εισάγει στον σωτήριο θάνατό του πάνω στον σταυρό, και ως εκ τούτου μας ελευθερώνει από τη δύναμη του προπατορικού αμαρτήματος και όλων των προσωπικών αμαρτιών.και μας δίνει τη δυνατότητα να ανεβούμε μαζί του σε μια ζωή χωρίς τέλος. Από τη στιγμή της υποδοχής, συμμετέχουμε στη θεία ζωή μέσω της χάρης, η οποία μας βοηθά να αναπτυχθούμε σε πνευματική ωριμότητα.

Με το βάπτισμα γινόμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού, αδελφοί και αδελφές του Σωτήρα μας και παιδιά του Θεού.

Ελευθερωθήκαμε από την αμαρτία, ξεφύγαμε από τον αιώνιο θάνατο και προοριζόμαστε από εκείνη τη στιγμή για μια ζωή μέσα στη χαρά των λυτρωμένων. "Με το βάπτισμα, κάθε παιδί γίνεται δεκτό σε έναν κύκλο φίλων που δεν θα το εγκαταλείψουν ποτέ, ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Αυτός ο κύκλος των φίλων, αυτή η οικογένεια του Θεού στην οποία εντάσσεται το παιδί από εκείνη τη στιγμή, το συνοδεύει συνεχώς, ακόμη και στις ημέρες της θλίψης, στις σκοτεινές νύχτες της ζωής- θα του δίνει παρηγοριά, γαλήνη και φως" (Βενέδικτος ΙΣΤ', 8 Ιανουαρίου 2006).

Γιατί η Εκκλησία διατηρεί την πρακτική του νηπιοβαπτίσματος

Η πρακτική αυτή χρονολογείται από αμνημονεύτων χρόνων. Όταν οι πρώτοι χριστιανοί έλαβαν την πίστη και είχαν επίγνωση του μεγάλου δώρου του Θεού που τους είχε δοθεί, δεν ήθελαν να στερήσουν από τα παιδιά τους αυτά τα οφέλη.

Η Εκκλησία συνεχίζει να διατηρεί την πρακτική του νηπιοβαπτίσματος για έναν θεμελιώδη λόγο: πριν επιλέξουμε τον Θεό, αυτός έχει ήδη επιλέξει για μας. Μας δημιούργησε και μας κάλεσε να είμαστε ευτυχισμένοι. Το βάπτισμα δεν είναι βάρος, αντιθέτως, είναι χάρη, ένα δώρο που λαμβάνουμε από τον Θεό.

Οι χριστιανοί γονείς, από τους πρώτους αιώνες, εφάρμοζαν την κοινή λογική. Όπως η μητέρα δεν συζητούσε επί μακρόν για το αν έπρεπε να θηλάσει το νεογέννητο παιδί της, αλλά το τάιζε όταν το παιδί το απαιτούσε, όπως το έπλεναν όταν λερωνόταν, το έντυναν και το τύλιγαν με ζεστά ρούχα για να το προστατεύσουν από τις κακουχίες του κρύου, όπως του μιλούσαν και του έδιναν στοργή. 

Με αυτόν τον τρόπο, του παρείχαν επίσης την καλύτερη βοήθεια που χρειάζεται κάθε ανθρώπινο πλάσμα για να αναπτύξει τη ζωή στο έπακρο: τον καθαρισμό της ψυχής, τη χάρη του Θεού, μια μεγάλη υπερφυσική οικογένεια και ένα άνοιγμα στη γλώσσα του Θεού, έτσι ώστε, όταν ξυπνήσει η ευαισθησία και η νοημοσύνη του, να μπορεί να ατενίζει τον κόσμο με το φως της πίστης, αυτό που του επιτρέπει να γνωρίσει την πραγματικότητα όπως είναι.