Kapłaństwo katolickie

Czym jest kapłaństwo?Pochodzenie i historia

Czym jest kapłaństwo?

Doktryna katolicka naucza, że stopnie kapłańskiego uczestnictwa (episkopat i prezbiterat) i stopień służby (diakonat) są wszystkie trzy nadawane przez akt sakramentalny zwany "święceniami", tj. przez sakrament święceń kapłańskich.

"Święcenia są sakramentem, dzięki któremu misja powierzona przez Chrystusa Jego apostołom jest kontynuowana w Kościele aż do końca czasów: jest to zatem sakrament posługi apostolskiej. Składa się z trzech stopni: episkopatu, kapłaństwa i diakonatu".Katechizm 1536).

Integracja z jednym z tych organów kościelnych odbywała się poprzez rytuał zwany rozporządzenie, Słowo "sakrament", akt religijny i liturgiczny, który był konsekracją, błogosławieństwem lub sakramentem. Dziś słowo rozporządzenie jest zarezerwowany dla aktu sakramentalnego, który obejmuje porządek biskupów, kapłanów i diakonów i który wykracza poza zwykły wybór, wyznaczenie, delegację lub ustanowienie przez wspólnotę, ponieważ udziela daru Ducha Świętego, który pozwala na wykonywanie "świętej władzy" (sacra potestas) (por. LG 10), który może pochodzić jedynie od Chrystusa, poprzez Jego Kościół (Katechizm, 1538).

Sakrament święceń składa się z trzech stopni:

Diakon

Ksiądz

Biskup

Pochodzenie i historia

Naród wybrany został ustanowiony przez Boga jako "królestwo kapłanów i naród poświęcony". Ale w obrębie narodu izraelskiego Bóg wybrał jedno z dwunastu plemion, Lewiego, do służby liturgicznej.

Kapłaństwo Starego Przymierza, ustanowione w celu głoszenia Słowa Bożego i przywrócenia łączności z Bogiem poprzez ofiary i modlitwę, nie było w stanie doprowadzić do zbawienia. Dlatego musiała bez przerwy powtarzać ofiary i nie mogła osiągnąć ostatecznego uświęcenia, ponieważ to może być osiągnięte tylko przez ofiarę Chrystusa.

Jednak liturgia Kościoła widzi w kapłaństwie Aarona i służbie Lewitów, a także w ustanowieniu siedemdziesięciu "starszych", prefiguracje wyświęconej służby Nowego Przymierza.

Wszystkie prefiguracje kapłaństwa Starego Przymierza znajdują swoje wypełnienie w Chrystusie Jezusie, "jedynym pośredniku między Bogiem a ludźmi".

Odkupieńcza ofiara Chrystusa jest wyjątkowa. Dlatego uobecnia się ona w eucharystycznej ofierze Kościoła. To samo dotyczy wyjątkowego kapłaństwa Chrystusa: «uobecnia się ono w sakramencie kapłaństwa służebnego» (por. Katechizm, 1539-1544).

Pochodzenie kapłaństwa

Dlaczego kapłaństwo jest ważne?

Kościół na przestrzeni dziejów pełnił służbę człowiekowi we wszystkich sektorach kultury. Dzięki katolickiemu kapłaństwu rozprzestrzeniła się na wszystkie narody i sprawiła, że religia, moralność, nauka, sztuka i przemysł rozkwitły w pełni. Zarówno kapłani, jak i szczególnie członkowie zakonów, przez całe wieki prowadzili wiernych do światła chrześcijańskiej moralności i edukacji.

Eucharystia jest szczytem całego porządku sakramentalnego. Jest ona pokarmem całego życia duchowego i szczytem, ku któremu zmierza cała działalność Kościoła. Najświętszy Sakrament jest niewyczerpanym źródłem łask; z niego wypływa cała moc Chrystusa obecna w Kościele i we wnętrzu każdego chrześcijanina. Eucharystia jest Sakramentem, z którego wypływają wszystkie inne Sakramenty i do którego są skierowane.

Co to jest ksiądz?

"W sercu księdza nie wygasła miłość. Miłość, wypita ze swego najczystszego źródła, realizowana w naśladowaniu Boga i Chrystusa, nie mniej niż każda autentyczna miłość, jest wymagająca i konkretna, poszerza horyzont kapłana do nieskończoności, poszerza jego poczucie odpowiedzialności - wskaźnik dojrzałej osobowości - i kształci w nim, jako wyraz wyższego i szerszego ojcostwa, pełnię i delikatność uczuć, które wzbogacają go w nadmiarze". Jednym słowem: "Celibat, podnosząc człowieka integralnie, skutecznie przyczynia się do jego doskonałości" (SC, 55).

Święty Paweł VI

Kapłaństwo powszechne ochrzczonych

Kościół jako całość uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa. Wszyscy ochrzczeni zostali poświęceni jako duchowy dom i święte kapłaństwo przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym.

Wszyscy posiadamy kapłańskie namaszczenie, które czyni nas uczestnikami kapłaństwa, które nazywamy wspólnym, które w sposób nieusuwalny przeznacza nas do boskiego kultu. Kapłaństwo, które urzeczywistniamy i wykonujemy w przyjmowaniu sakramentów, w praktykowaniu cnót i w kulcie Bożym. Każdy z nas, jako członek Ludu Bożego, jest powołany tą samą mocą, aby być świadkiem Chrystusa słowem i porządkować miasto ludzkości według planu zbawienia.

Kapłaństwo ministerialne

Z woli Chrystusa w Kościele istnieje kapłaństwo służebne, które formuje i kieruje ludem kapłańskim. Przez nie Chrystus staje się obecny i działa wśród ludzi w sposób kwalifikowany. On buduje Ciało Chrystusa przez posługę sakramentów, zwłaszcza przez sprawowanie Eucharystii.

Charyzmat kapłaństwa pochodzi od samego Chrystusa i jest przekazywany przez nałożenie rąk biskupa i sakrament święceń. W ten sposób kapłan zostaje konsekrowany i skonfigurowany jako sługa Chrystusa. W pewnych momentach kapłan staje się narzędziem łaski Chrystusa.

«Być chrześcijaninem - a w szczególny sposób być kapłanem; pamiętając również, że wszyscy ochrzczeni mają udział w królewskim kapłaństwie - to być nieustannie pod Krzyżem».

Święty Josemaría Escrivá de Balaguer

Kapłaństwo i celibat

Celibat, w ogólnym znaczeniu, to stan osoby, która z wyboru nie zawiera małżeństwa. Celibat kapłański jest wtedy, gdy wybór ten dokonywany jest w zamian za całkowite oddanie się posłudze religijnej poprzez święcenia kapłańskie. Istnieją pojęcia związane z celibatem kapłańskim, czystością, dziewictwem i dziewiczym powołaniem.

Wszyscy wyświęceni szafarze Kościoła łacińskiego, z wyjątkiem diakonów stałych, są zwykle wybierani spośród wierzących mężczyzn, którzy żyją w celibacie i są gotowi zachować celibat «ze względu na Królestwo niebieskie» (Mt 19:12) (Katechizm 1579).

Wezwani do całkowitego poświęcenia się Panu i Jego "rzeczom" (1 Kor 7:32), oddają się całkowicie Bogu i ludzkości. Celibat jest znakiem tego nowego życia, do służby któremu poświęca się sługa Kościoła; przyjęty z radosnym sercem, promieniuje zwiastunem Królestwa Bożego" (

"Każdy ksiądz zobowiązuje się do celibatu z pełną świadomością i wolnością, z wieloletnim przygotowaniem, głęboką refleksją i wytrwałą modlitwą. Tylko wtedy, gdy dojdzie do mocnego przekonania, że Chrystus udziela mu tego "daru", dla dobra Kościoła i dla służby innym. Dopiero wtedy zobowiązuje się do przestrzegania jej do końca życia".
Święty Jan Paweł II
"Kapłaństwo służebne, poprzez święcenia, wymaga pełnej konfiguracji do Chrystusa. Szanując odmienną wschodnią praxis i tradycję, należy podkreślić głębokie znaczenie kapłańskiego celibatu, (...) w którym poświęcenie, które upodabnia go do Chrystusa i wyłączne ofiarowanie siebie dla Królestwa Bożego znajduje szczególny wyraz. Fakt, że sam Chrystus, wieczny kapłan, przeżył swoją misję aż do ofiary krzyżowej w stanie dziewictwa, jest pewnym punktem odniesienia dla zrozumienia znaczenia, jakie ma to w tradycji Kościoła łacińskiego. Dlatego nie wystarczy rozumieć celibatu kapłańskiego jedynie w kategoriach funkcjonalnych. W rzeczywistości stanowi ona szczególne dostosowanie do sposobu życia samego Chrystusa".
Benedykt XVI
"Osobiście uważam, że celibat jest darem dla Kościoła. Po drugie, mówię, że nie zgadzam się na opcjonalny celibat, nie" Wywiad, 27-01-2019.
Francisco

Więcej na temat sacedocio i pracy Fundacji CARF

Fundacja CARF działa jako łącznik między tysiącami hojnych dusz, które są gotowe wnieść swój wkład finansowy w finansowanie stypendiów naukowych dla seminarzystów oraz księży diecezjalnych i zakonnych z całego świata, aby mogli otrzymać solidne przygotowanie akademickie, teologiczne, ludzkie i duchowe.

Kapłaństwo wzywa wszystkich chrześcijan do refleksji nad potrzebą zapewnienia wszelkich środków, aby żadne powołanie nie zostało utracone.

Każdego roku akademickiego (od września do czerwca) setki biskupów z pięciu kontynentów ubiegają się o miejsca i stypendia naukowe dla swoich kandydatów na różnych wydziałach Uniwersytetu Nawarry i Papieskiego Uniwersytetu Świętego Krzyża.

Przekaż teraz