28 stycznia 1972 r., 50 lat temu, Dino Buzzati zmarł w klinice La Madonnina w Mediolanie. Czołowe nazwisko włoskiego dziennikarstwa, związane z Corriere della Sera.
Człowiek o wielu twarzach, kultywujący sztukę, muzykę i sztuki. Literatura włoskaDino Buzzati zawsze będzie pamiętany za powieść Pustynia Tatarska. Historia o dużej wartości symbolicznej, przykład tzw. literatura oczekiwaniaz paralelami do "Zamku" Kafki i "Czekając na Godota" Becketta.
Jego bohaterem jest oficer Giovanni Drogo, strażnik fortecy, nad którą czai się zagrożenie - Tatarzy, obsesyjnie obecni, ale nigdy nie materializujący się w czasie. Rezultatem jest udręka, smutek i rezygnacja, z którą życie jest sparaliżowane przez wydarzenie, które nigdy się nie wydarza, a które, gdyby się wydarzyło, złapałoby tych, którzy czekają, bez witalnego tonu, aby zareagować.
Jest to kronika beznadziejnego czekania, w którym bezpieczeństwo jest cenniejsze niż wolność, ponieważ wolność oznacza ryzyko, choć strach unika jego podejmowania. Życie staje się frustracją, wewnętrzną pustynią bez oczekiwań. Como escribía Borges, el héroe del relato espera muchedumbres, aunque la realidad es que el desierto está vacío. Podría añadirse que to powieść o prokrastynacji, jednym z największych niebezpieczeństw ludzkiej egzystencji.Oznacza to rezygnację z codzienności i robienia tego, co w danym momencie jest do zrobienia.
Dino Buzzati nie podzielał metody zwlekania. Był człowiekiem o wielkim poczuciu obowiązku, spokojnej i pełnej pasji pracy, ale jednocześnie bardzo uczuciowym, ponieważ już w dzieciństwie lektury prowadziły go ścieżkami fantazji i wyobraźni. Otrzymał chrześcijańskie wykształcenie, ale płomień wiary stopniowo wygasł.
Poeta Eugenio Montale napisał jednak artykuł nekrologowy, w którym stwierdził, że Buzzati był naturaliter christiano. Twierdził, że nie wierzy, ale jego życie jest pełne odniesień do poszukiwania Boga. Posunął się nawet do napisania wiersza, w którym modli się do Boga, w którego nie wierzy, którego wzywa, ale który mimo wszystko "straszną siłą mojej duszy przyjdzie". Jednak problem Boga, według pisarza, leży w wierze w życie pozagrobowe.
Kto nie wierzy w przyszłość, nie może wierzyć w Boga. Dino Buzzati podkreślał, że nie jest wierzący, ale jak dobry dziennikarz zadawał wnikliwe pytania tym, którzy wierzyli. Tak było w przypadku siostry Beniaminy, zakonnicy, która opiekowała się nim w ostatnim miesiącu jego życia w mediolańskiej klinice, gdzie został przyjęty z powodu raka trzustki.
Na szafce nocnej miał również książkę "Pensje Pascala", ponieważ identyfikował się z poszukiwaniem ukrytego Boga, o którym mówił francuski filozof. Podobnie jak Pascal, Buzzati odrzucił kartezjański racjonalizm, z jego ślepą wiarą w rozum i intelekt, która prowadzi, czy to się komuś podoba, czy nie, do wzięcia Boga w nawias.
Powieść Dino Buzzatiego została zaadaptowana na potrzeby kina w 1976 roku przez Valerio Zurliniego.
Ten, kto szuka Boga, to ktoś, kto zdaje sobie sprawę z kruchości ludzkości."myśląca trzcina", o której mówi Pascal. Te poszukiwania odzwierciedlają potrzebę twórcy. W zaufaniu do przyjaciela dziennikarza, Buzzati zauważył, że bez swojego stwórcy "człowiek jest atomem zagubionym w pustynnej zawierusze wszechświata".
Powiedział również, że "pragnienie Boga w człowieku osłabło i powstała straszna pustka, która jest tragedią współczesnego świata". W klinice pisarz nie chciał jednak wzywać do ksiądzCzy uważał to za łatwe rozwiązanie, aby uwolnić się od ciężaru wad swojego życia? Z pewnością Dino Buzzatti nie wziął pod uwagę słów proroka Izajasza, często cytowanych przez Pascala, które mówią, że "Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, staną się białe jak śnieg". (Iz 1:18).
Jednak Dino Buzzati ucałował krucyfiks na szyi siostry Beniaminy w jej ostatnich chwilach.Tego samego dnia, kiedy nad Mediolanem spadł niezwykły śnieg, poprosił żonę, aby go ogoliła, ponieważ chciał się dobrze prezentować na najważniejszym spotkaniu w swoim życiu.
Dobry przyjaciel Buzzatiego, ksiądz David Maria Turoldo, napisał wiersz, w którym opowiada o bracie ateiście, który wyrusza na poszukiwanie Boga, którego nie umie mu dać, ale proponuje mu wspólne przejście przez pustynię. Warto pamiętać, że pustynia ma tę cechę, że w piasku często zostają ślady stóp.
W poufnym liście z sierpnia 1971 r. do Gioacchino Muccina, biskupa Belluno, rodzinnego miasta Buzzatiego, pisarz powiedział, że zapukał do drzwi Boga i drzwi się otworzyły, chociaż dodał również, że nie będzie to liczone przez dziesięć lat.
Niektórzy krytycy dzieł Dino Buzzatiego upierają się, że nie ma sensu szukać w nich rzekomego chrześcijaństwa. Widzą spirytualizm, ale nie duchowość czy transcendencję. Z drugiej strony, Zostaję z umierającym Buzzati, który całuje Ukrzyżowanego. W takich chwilach całuje się tylko to, co się naprawdę kocha.
Przy współpracy z:
Antonio R. Rubio Plo
Absolwentka historii i prawa
Międzynarodowy pisarz i analityk
@blogculturayfe / @arubioplo
