Πρώτα απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος "ιστορία" προέρχεται από την ελληνική ἱστορία (ιστορία) που σημαίνει έρευνα, και έχει την ίδια ρίζα ιδ- με το ρήμα ὁράω (orao, "βλέπω", ρήμα με τρεις ρίζες: ὁρά-, ιδ-, ὄπ- ). Η τέλεια ὁίδα, òida, αυτού του ρήματος σημαίνει κυριολεκτικά "έχω δει", αλλά, κατ' επέκταση, "γνωρίζω".
Στην πράξη, αναφέρεται σε να παρατηρεί και, κατά συνέπεια, να γνωρίζει αφού έχει βιώσει τοΗ ίδια έννοια βρίσκεται επίσης στη ρίζα του λατινικού ρήματος video (v-id-eo) και στον ελληνικό όρο "ιδέα").
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι προϋπόθεση της ιστορικής έρευνας είναι, εκτός από την κριτική έννοια, η ευφυΐα, με την κυριολεκτική έννοια του λατινικού όρου: intus lĕgĕre, δηλαδή να διαβάζεις μέσα σου, να εμβαθύνει, διατηρώντας παράλληλα την ικανότητα να εξετάζει το πλήρες φάσμα των γεγονότων και των γεγονότων.
Επομένως, έχοντας κάνει αυτή τη διευκρίνιση, Πώς πρέπει να προσεγγίσουμε το "πρόβλημα" της ιστορίας του Ιησού από τη Ναζαρέτ από την άποψη της ιστορικής έρευνας;. Jean Guitton (1) ένας Γάλλος καθολικός φιλόσοφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην έρευνα για τη μορφή του Ναζωραίου, ανέπτυξε τρεις πιθανές λύσεις:
Σε αυτή την πρώτη ερώτηση μπορούμε ήδη να απαντήσουμε με σαφήνεια: ναι. Μπορούμε επομένως να αποκλείσουμε τη μυθική υπόθεση, δηλαδή ότι είναι καρπός της φαντασίας κάποιου, δεδομένης της σχολαστικής μελέτης του ίδιου και της εποχής του, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, από πλευράς βιβλικής ερμηνευτικής, ιστοριογραφίας, αρχαιολογίας, γλωσσολογίας και φιλολογίας. (2).
Χωρίς αμφιβολία! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η εποχή μας, η "χριστιανική" εποχή, υπολογίζεται ακριβώς από τη γέννησή του, "μετά Χριστόν". Επιπλέον, υπάρχουν πάρα πολλοί που, παρόλο που δεν πιστεύουν στον Ιησού ως Θεό και παρόλο που είναι οι πιο ανυποχώρητοι πολέμιοι του χριστιανισμού, υποστηρίζουν ότι το μήνυμα του Ιησού Χριστού δεν έχει όμοιό του στην ιστορία.
Δύσκολη απάντηση! Για να απαντήσουμε, μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τα κριτήρια αυτού που έχει ονομαστεί Τρίτη αναζήτηση (Τρίτη αναζήτηση) σχετικά με τον "ιστορικό Ιησού" και να περιοριστούμε στην παρατήρηση και ανάλυση δεδομένων που έχουν ήδη επεξεργαστεί γίγαντες στον τομέα αυτό, με τους οποίους εννοώ τους Ιταλούς Giuseppe Ricciotti και Vittorio Messori, τον Ισραηλινό μελετητή (Εβραίος) David Flusser, ο Γερμανός Joachim Jeremias και ένας άλλος επιφανής Γερμανός, ο Joseph Ratzinger, Πάπας Βενέδικτος XVI.
Οι εκφραστές αυτής της Τρίτης Έρευνας ξεκινούν από μια προϋπόθεση που διατύπωσε ο Albert Schweitzer: δεν μπορεί κανείς να απορρίπτει ιδεολογικά όλα όσα έχουν θαυματουργικό χαρακτήρα στα Ευαγγέλια και στην Καινή Διαθήκη.Το έργο του συγγραφέα δεν συνάδει με τους κανόνες του ορθολογισμού του διαφωτισμού.
Επιπλέον, όπως προσθέτει ο Βενέδικτος ΙΣΤ' στο βιβλίο του Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (3)τα όρια της ιστορικο-κριτικής μεθόδου συνίστανται ουσιαστικά στο "να αφήνουμε τον λόγο στο παρελθόν", χωρίς να μπορούμε να τον καταστήσουμε "επίκαιρο, σημερινό"- στο "να αντιμετωπίζουμε τις λέξεις με τις οποίες διασταυρώνεται ως ανθρώπινες λέξεις"- τέλος, στο "να διαιρούμε ακόμη περισσότερο τα βιβλία της Γραφής σύμφωνα με τις πηγές τους, χωρίς όμως να θεωρούμε την ενότητα όλων αυτών των γραπτών που είναι γνωστά ως "Βίβλος" ως άμεσο ιστορικό γεγονός".
Επομένως, θα μπορούσαμε να δηλώσουμε ότι η βασική υπόθεση της τρίτης λύσης που πρότεινε ο Jean Guitton, η της πίστης, δεν είναι τόσο το να πιστεύουμε με τη βία, όσο το να αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι αλήθεια αυτό που γράφεται στις χρησιμοποιούμενες πηγές..
Το ταξίδι μας στην ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ δεν μπορεί να ξεκινήσει με τίποτε άλλο εκτός από το όνομά του, γιατί nomen omen, ειδικά στον κόσμο από τον οποίο προέρχεται ο ίδιος ο Ιησούς, αυτόν του αρχαίου Ισραήλ. Στα εβραϊκά, τα δύο ονόματα Ιησούς και Ιησούς του Ναυή είναι πανομοιότυπα στην προφορά και την ορθογραφία: יְהוֹשֻׁעַ, δηλαδή Yehoshu'a, που σημαίνει "ο Θεός σώζει".
Ο Ιησούς ήταν Εβραίος και ανήκε στη φυλή του Ιούδα, αν και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γαλιλαία. Και, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, καταγόταν από τον βασιλιά Δαβίδ μέσω του του πατέρα του José. Μια πατρότητα που, για τους χριστιανούς, είναι υποθετική, αφού για τους τελευταίους ο Ιησούς γεννήθηκε από μια παρθένα που ονομαζόταν Μαρία, η οποία έμεινε έγκυος από το Άγιο Πνεύμα (Για τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι ένας, αλλά είναι επίσης τριαδικός, και αυτή η Τριάδα αποτελείται από τρία πρόσωπα της ίδιας ουσίας: τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.) μετά την ανακοίνωση ενός αγγέλου, όταν ήταν ήδη αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ.
Άκουσα κάποιους να λένε ότι ήταν "Ισραηλινός"- άλλοι, ωστόσο, απάντησαν ότι ήταν "Παλαιστίνιος". Κανένας από τους δύο όρους δεν είναι σωστός, καθώς οι Ισραηλινοί είναι πολίτες του σημερινού κράτους του Ισραήλ. (και μπορεί να είναι Εβραίοι, Άραβες μουσουλμάνοι ή χριστιανοί κ.λπ.).Οι Παλαιστίνιοι, από την άλλη πλευρά, είναι οι σύγχρονοι, αραβόφωνοι κάτοικοι της περιοχής που σήμερα γνωρίζουμε ως Παλαιστίνη.
Ο Ιησούς, επομένως, δεν ήταν Ισραηλίτης (αν μη τι άλλο, Ισραηλίτες), αλλά ούτε καν Παλαιστίνη, αφού η Παλαιστίνη δεν ονομαζόταν έτσι εκείνη την εποχή. Το όνομα αυτό της αποδόθηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό μόνο από το 135 μ.Χ., μετά το τέλος του Τρίτου Εβραϊκού Πολέμου, όταν η αρχαία επαρχία της Ιουδαίας, που είχε ήδη απογυμνωθεί από τους Εβραίους κατοίκους της, μετονομάστηκε, από περιφρόνηση προς αυτούς, σε Συρία Παλαιστίνα.
Η ίδια η Παλαιστίνη ήταν, μέχρι τότε, μια λεπτή λωρίδα γης, που αντιστοιχούσε περίπου στη σημερινή Λωρίδα της Γάζας, στην οποία βρισκόταν η αρχαία Φιλισταϊκή Πεντάπολη, μια ομάδα πέντε πόλεων, ένα κράτος που κατοικείτο από έναν ινδοευρωπαικό πληθυσμό ιστορικά εχθρικό προς τους Εβραίους: τους Φιλισταίους.
Στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ., το αρχαίο βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο αργότερα χωρίστηκε σε δύο βασίλεια, το Ισραήλ και τον Ιούδα, έπαψε να είναι ανεξάρτητο κράτος και χωρίστηκε μεταξύ της Ιουδαίας και του Ιούδα. (όπου ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός ήταν ισχυρότερος)αμέσως υπόκειται σε Roma και διοικούνταν από έναν praefectus, και οι άλλες δύο ιστορικές περιοχές, δηλαδή η Γαλιλαία και η Σαμάρεια.
Στο τελευταίο, ένα κεντρικό οροπέδιο της σημερινής Παλαιστίνης, ζούσαν οι Σαμαρείτες, απόγονοι ασιατών αποίκων που εισήχθησαν από τους Ασσύριους τον 5ο αιώνα π.Χ., την εποχή της κατάκτησης του Βασιλείου του Ισραήλ. Οι επώνυμοι εκείνης της περιοχής εκτοπίστηκαν στην πραγματικότητα από τους Ασσύριους, ενώ οι προλετάριοι έμειναν πίσω και αναμείχθηκαν με τους νεοφερμένους, δημιουργώντας μια λατρεία που αρχικά ήταν συγκρητιστική αλλά αργότερα βελτιώθηκε και έγινε μονοθεϊστική, αλλά σε αντίθεση με την εβραϊκή. Αν οι Εβραίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους νόμιμους απογόνους των πατριαρχών και θεματοφύλακες της διαθήκης με τον Γιαχβέ, του νόμου και της λατρείας που τελούνταν στον ναό της Ιερουσαλήμ, οι Σαμαρείτες, αντίθετα, θεωρούσαν τους εαυτούς τους θεματοφύλακες της αληθινής διαθήκης και της λατρείας και είχαν τον δικό τους ναό στο όρος Γεριζίν, κοντά στην πόλη Σεχέν.
Πρόκειται για μια περιοχή με μικτό πληθυσμό (εξακολουθεί να είναι στο κράτος του Ισραήλ σήμερα: μισό αραβικό και μισό εβραϊκό).: Εβραϊκές πόλεις και κωμοπόλεις (όπως η Ναζαρέτ, η Κανά) βρίσκονταν δίπλα σε πόλεις με ελληνορωμαϊκό, δηλαδή παγανιστικό, πολιτισμό. (π.χ. Σεπφώρη, Τιβεριάδα, Καισάρεια Φιλίππων).
Το μέρος του πληθυσμού της περιοχής που είχε εβραϊκή πίστη και καλλιέργεια υποτιμήθηκε από τους κατοίκους της Ιουδαίας, οι οποίοι καυχιόντουσαν ότι ήταν πιο αγνοί και πιο εκλεπτυσμένοι από τους αγενείς και εριστικούς Γαλιλαίους. Αρκετές φορές, όσον αφορά τον Ιησού, διαβάζουμε στα Ευαγγέλια ότι "τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από τη Ναζαρέτ ή τη Γαλιλαία".
Μεταξύ άλλων, όχι μόνο τα Ευαγγέλια, αλλά και τα ελάχιστα εναπομείναντα ραββινικά κείμενα της εποχής εκείνης μας λένε ότι οι Γαλιλαίοι χλευάζονταν επίσης για τον τρόπο ομιλίας τους. Εβραϊκά και αραμαϊκά (lingua franca που μιλιόταν σε όλη τη Μέση Ανατολή εκείνη την εποχή, μεταξύ άλλων και από τους Ισραηλίτες μετά τον εκτοπισμό τους στη Βαβυλώνα που ξεκίνησε το 587 π.Χ., το έτος της κατάκτησης της Ιερουσαλήμ και της καταστροφής του πρώτου ναού από τον Ναβουχοδονόσορα). Όπως όλες οι σημιτικές γλώσσες, έχουν πολλά λαρυγγικά γράμματα και αναπνευστικούς ή λαρυγγικούς ήχους. Και οι Γαλιλαίοι πρόφεραν πολλές λέξεις με τρόπο που οι Εβραίοι θεωρούσαν διασκεδαστικό ή χυδαίο.
Για παράδειγμα, το όνομα του Ιησού, יְהוֹשֻׁעַ, Yehoshu‛a, προφερόταν Yeshu, εξ ου και η ελληνική μεταγραφή Ιησούς (Yesoús), και αργότερα το λατινικό Jesús και το ισπανικό Jesús.
Η Γαλιλαία, ωστόσο, ήταν υποτελές βασίλειο της Ρώμης και κυβερνιόταν από τον Ηρώδη τον Μέγα, έναν βασιλιά ειδωλολατρικής καταγωγής που κυριολεκτικά τοποθετήθηκε στον θρόνο από τον Αύγουστο, στον οποίο ήταν ουσιαστικά υποτελής. Ο Ηρώδης, γνωστός για τη σκληρότητά του αλλά και για την πονηριά του, είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να κερδίσει τη συμπάθεια του εβραϊκού λαού. (και επίσης τα πάντα για να τον κρατήσει μακριά) οι οποίοι δεν τον αποδέχτηκαν ποτέ, ειδικά επειδή δεν είχε εβραϊκό αίμα.
Μεταξύ άλλων, είχε διευρύνει και εξωραΐσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ, τον οποίο είχε ανοικοδομήσει ο λαός του Ισραήλ μετά την επιστροφή του από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Οι εργασίες για την ολοκλήρωση του οικοδομήματος βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη όσο ο Ιησούς ζούσε και ολοκληρώθηκαν λίγα χρόνια πριν από το 70 μ.Χ., όταν το ιερό ισοπεδώθηκε κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους υπό τον Τίτο.
Δίπλα της, βορειοανατολικότερα, στις ανατολικές όχθες της λίμνης Γαλιλαίας, μια συνομοσπονδία δέκα πόλεων (η Δεκάπολη) αντιπροσώπευε ένα εξελληνισμένο πολιτιστικό νησί.
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Συνεχίζοντας την ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πρέπει να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι στο Ισραήλ εκείνης της εποχής ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα ενιαίο μπλοκ. Οι κύριες αιρέσεις ή σχολές ήταν οι εξής:
Αυτές, λοιπόν, ήταν οι μεγάλες ομάδες στις οποίες χωρίστηκε ο Ιουδαϊσμός της εποχής του Ιησού. Μετά τη μεγάλη καταστροφή του 70 και του 132 μ.Χ., οι μόνοι που επέζησαν, από δογματική άποψη, ήταν ακριβώς οι Φαρισαίοι, από τους οποίους κατάγεται ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός.
Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι ο λαός, ο κοινός λαός, αν και σε μεγάλο βαθμό συμπαθούσε τους Φαρισαίους, θεωρούνταν από τους τελευταίους, όπως έχουμε ήδη επισημάνει, αποτρόπαιοι.
Ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους χλευάζει ολόκληρη η ιερατική, πνευματική και διανοητική ελίτ του Ισραήλ, θα αντιμετωπίσει πρώτα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και στη συνέχεια ο Ιησούς. Και είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που θα πιστέψουν πρώτοι στο μήνυμα του Ναζωραίου, εναντίον των οποίων θα ενωθούν οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς και οι Σαδδουκαίοι, που ήταν εχθροί μεταξύ τους.
Αναπαράσταση της γέννησης του Ιησού από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ.
Το πολύ ιδιαίτερο σύμπλεγμα του αρχαίου Ισραήλ είναι το καζάνι στο οποίο σιγοβράζει μια πολύ ιδιαίτερη και ευλαβική προσδοκία. Ποιον περιμένετε; Σε έναν ελευθερωτή, σε έναν χρισμένο από τον παντοδύναμο Θεό ότι, όπως είχε κάνει και με τον Μωυσή, ο ίδιος ο Θεός θα σηκωνόταν για να ελευθερώσει τον λαό του από τη σκλαβιά και την ξένη κυριαρχία. Αυτή τη φορά, όμως, έτσι πίστευαν, η βασιλεία του δεν θα είχε τέλος, αφού αυτή η (מָשִׁיחַ, Mašīaḥ στα εβραϊκά και Χριστός, Χριστός στα ελληνικά: και οι δύο λέξεις σημαίνουν "χρισμένος", ως χρισμένος από τον Κύριο ως βασιλιάς από τον Σαούλ και τον διάδοχό του Δαβίδ). θα ήταν μόνο ένα προφήτηςΟι πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας και οι προσδοκίες των Εσσαίων του Κουμράν, αλλά, όπως εξηγείται καλά στους πάπυρους της Νεκράς Θάλασσας και στις προσδοκίες των Εσσαίων του Κουμράν, ένας βασιλιάς-βοσκός και ένας ιερέας.
Αυτή η προσδοκία γίνεται, στα χρόνια που προηγούνται της γέννησης του Ναζωραίου, όλο και πιο ανήσυχη: υποτιθέμενοι μεσσίες ανθίζουν παντού και, μαζί τους, εξεγέρσεις που καταστέλλονται συστηματικά με αίμα (θυμηθείτε τον Ιούδα τον Γαλιλαίο το 6-7 π.Χ.).αλλά και ευσεβείς κοινότητες ανθίζουν οι οποίες, βάσει μιας πολύ ακριβούς προφητείας, περιμένουν την έλευση ενός απελευθερωτή..
Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι εκείνη την εποχή της μεγάλης σταθερότητας για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά και της έντονης προσδοκίας για το λαό του Ισραήλ, η προσοχή όλων, σε αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, ήταν στραμμένη στην επικείμενη άφιξη του Libertador: Ήταν πάντα έτσι; Στην πραγματικότητα, η αναμονή για έναν παγκόσμιο ηγεμόνα είχε διαρκέσει αρκετούς αιώνες. Η παλαιότερη αναφορά βρίσκεται στο βιβλίο της Γένεσης (49, 10) (4). Με την πάροδο του χρόνου, επομένως, η ιδέα ενός χρισμένου του Κυρίου που θα κυβερνούσε τον Ισραήλ εντείνεται και γίνεται όλο και πιο ακριβής.Αυτός ο χρισμένος, αυτός ο Μεσσίας, θα ήταν απόγονος του Ιούδα, μέσω του βασιλιά Δαβίδ.
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Ωστόσο, το 587 π.Χ. συνέβη η πρώτη μεγάλη απογοήτευση: η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος κατέστρεψε τον ναό, λεηλάτησε τα ιερά σκεύη, απέλασε τον πληθυσμό της Ιουδαίας στη Βαβυλώνα και έβαλε τέλος στη δυναστεία των βασιλέων που καταγόταν από τον Δαβίδ. Και εκεί, όμως, εμφανίζεται ένας προφήτης με το όνομα Danielο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος προφητεύει ότι ναι, ο Μεσσίας θα έρθει. Στην πραγματικότητα, το δικό τους ονομάζεται Magna Prophetia: σε αυτό (Κεφάλαιο 2) διακηρύσσεται ότι:
Και όχι μόνο αυτό: στο κεφ. 7 διευκρινίζεται ότι αυτός που θα έρθει "σαν Υιός ανθρώπου". (στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, το ευαγγέλιο που προοριζόταν για τις εβραϊκές κοινότητες στην Παλαιστίνη, ο Ιησούς χρησιμοποιεί μια παρόμοια έκφραση, "υιός ανθρώπου", περίπου 30 φορές, που χρησιμοποιείται, σε όλες τις άλλες Γραφές, μόνο μία φορά από τον Δανιήλ)..
Στο κεφ. 9, ωστόσο, η προφητεία γίνεται επίσης με χρονικούς όρους:
Όπως βλέπουμε, η προφητεία που μόλις αναφέρθηκε είναι εξαιρετικά ακριβής. Ωστόσο, η ακριβής μετάφραση του εβραϊκού όρου שָׁבֻעִׁבִ֨ים (šavū‛īm, "šavū‛" που υποδηλώνει τον αριθμό 7 και "īm" που είναι η κατάληξη του αρσενικού πληθυντικού) δεν θα πρέπει να είναι "εβδομάδες". (που είναι עותשבו, šavū‛ōt, όπου το "ōt" δηλώνει τη θηλυκή κατάληξη πληθυντικού αριθμού)αλλά "εβδομήντα χρόνια": στην πράξη, εβδομήντα φορές επτά χρόνια. Οι Ιουδαίοι σύγχρονοι του Ιησού κατανόησαν σωστά το χωρίο.
Επομένως οι σύγχρονοι ερευνητές δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τον ακριβή υπολογισμό των χρόνων του Δανιήλ.: ¿Πότε άρχισε η καταμέτρηση των εβδομήντα και εβδομήντα ετών; Λοιπόν, οι πρόσφατες ανακαλύψεις στο Κουμράν επέτρεψαν σε μελετητές όπως ο Hugh Schonfield, ένας μεγάλος ειδικός στη μελέτη των παπύρων της Νεκράς Θάλασσας, να αποδείξουν ότι όχι μόνο οι εβραϊκές γραφές ήταν ήδη τέλεια διαμορφωμένες τον πρώτο αιώνα μ.Χ. και πανομοιότυπες με αυτές που διαβάζουμε σήμερα, αλλά και ότι οι Εσσαίοι, όπως και πολλοί σύγχρονοί τους, είχαν ήδη υπολογίσει τον χρόνο της Μεγάλης Προφητείας. Για αυτούς, τα εβδομήντα εβδομήντα χρόνια (490 χρόνια) μετρήθηκαν από το 586 π.Χ., το έτος έναρξης της Βαβυλωνιακής εξορίας, και κορυφώθηκαν το 26 π.Χ., την αρχή της Μεσσιανικής εποχής. Σε τέτοιο βαθμό που από εκείνη την ημερομηνία, όπως αποδεικνύεται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές, υπήρξε αύξηση των οικοδομικών και στεγαστικών δραστηριοτήτων στο Κουμράν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι στη γη του Ισραήλ που έτρεφαν μια προσδοκία που τους γέμιζε με ελπίδα και προζύμι. Ο Τάκιτος και ο Σουητώνιος, ο πρώτος στην Ιστορία και ο δεύτερος στη Ζωή του Βεσπασιανού, αναφέρουν επίσης ότι πολλοί στην Ανατολή, σύμφωνα με τα γραπτά τους, περίμεναν έναν ηγεμόνα που θα προερχόταν από την Ιουδαία.
Αναπαράσταση των 3 Βασιλέων που καθοδηγούνται από το αστέρι της Ανατολής
Είναι ακριβώς η Ανατολή που μας παρέχει ένα άλλο χρήσιμο στοιχείο για να κατανοήσουμε γιατί η μεσσιανική προσδοκία ήταν τόσο έντονη μεταξύ των δύο εποχών πριν και μετά τον Χριστό, δηλαδή το γεγονός ότι και άλλοι πολιτισμοί περίμεναν την έλευση αυτού του "κυρίαρχου" που είχε ακουστεί ακόμη και στη Ρώμη.
Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες αστρολόγοι, μάλιστα, το ανέμεναν γύρω στο 7 ή 6 π.Χ. (5) Γιατί ακριβώς σε αυτό το διάστημα; Λόγω της ανατολής ενός άστρου, γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφάλαιο 2).
Ο αστρονόμος Κέπλερ φαίνεται να απαντά πρώτος σε αυτό το ερώτημα, καθώς το 1603 παρατήρησε ένα πολύ φωτεινό φαινόμενο: όχι κομήτη, αλλά την προσέγγιση ή τη σύνοδο των πλανητών Δία και Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων. Στη συνέχεια, ο Κέπλερ έκανε κάποιους υπολογισμούς και διαπίστωσε ότι η ίδια σύνοδος θα συνέβαινε το 7 π.Χ. Βρήκε επίσης ένα αρχαίο ραββινικό σχόλιο, το οποίο τόνιζε ότι ο ερχομός του Μεσσία θα έπρεπε να συμπέσει ακριβώς με τη στιγμή της ίδιας αστρικής συνόδου.
Κανείς, ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν έδωσε πίστη στη διαίσθηση του Κέπλερ, επίσης επειδή εκείνη την εποχή εξακολουθούσε να πιστεύεται ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το έτος 0. Μόλις τον 18ο αιώνα ένας άλλος μελετητής, ο Friederich Christian Münter, Λουθηρανός και μασόνος, αποκρυπτογράφησε ένα Σχόλιο στο βιβλίο του Δανιήλ, το ίδιο με τα "εβδομήντα εβδομήντα χρόνια", στο οποίο επιβεβαιώθηκε η εβραϊκή πεποίθηση που είχε ήδη φέρει στο φως ο Κέπλερ.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να περιμένετε μέχρι να 19ο αιώνα για να διευκρινιστεί τι συνέβη σε αυτό το αστρονομικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε από τον Κέπλερ.Η δημοσίευση δύο σημαντικών εγγράφων είναι ένας από τους κύριους λόγους για αυτό:
Εφόσον, λοιπόν, στον συμβολισμό των Βαβυλωνίων ο Δίας αντιπροσώπευε τον πλανήτη των ηγεμόνων του κόσμου, ο Κρόνος τον προστατευτικό πλανήτη του Ισραήλ και ο αστερισμός των Ιχθύων ήταν το ζώδιο του τέλους του χρόνου, δεν είναι τόσο παράλογο να σκεφτούμε ότι οι μάγοι (6) της Ανατολής ανέμεναν, έχοντας την ευκαιρία να προβλέψουν με εξαιρετική ακρίβεια την έλευση κάτι ιδιαίτερου στην Ιουδαία.
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Η Βηθλεέμ είναι τώρα μια πόλη στη Δυτική Όχθη και δεν έχει τίποτα το βουκολικό ή το φυσικό της χαρακτήρα. Ωστόσο, αν πάμε πίσω στην εποχή της ιστορίας του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ήταν στην πραγματικότητα ένα μικρό χωριό μερικών εκατοντάδων ψυχών.
Αργότερα θα αναφέρουμε την απογραφή για λογαριασμό του Καίσαρα Αυγούστου, η οποία αποτελεί μία από τις απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Επιπλέον, στη Βηθλεέμ, μικρή αλλά γνωστή ως πατρίδα του βασιλιά Δαβίδ, θα έπρεπε, σύμφωνα με τις γραφές, να είχε γεννηθεί ο μεσσίας που περίμενε ο λαός του Ισραήλ.(7). Εκτός από τον χρόνο, λοιπόν, τόσο οι Ισραηλίτες όσο και οι ανατολικοί γείτονές τους γνώριζαν επίσης τον τόπο όπου θα ερχόταν στον κόσμο ο "λυτρωτής" του εβραϊκού λαού.
Είναι περίεργο να παρατηρήσουμε πώς το όνομα αυτού του τόπου, που αποτελείται από δύο διαφορετικούς όρους, σημαίνει: "σπίτι του ψωμιού" στα εβραϊκά (בֵּֽית = bayt ή beṯ: σπίτι- לֶ֣חֶם = leḥem: ψωμί)- "σπίτι του κρέατος" στα αραβικά (ﺑﻴﺖ = bayt ή beyt, σπίτι- لَحْمٍ = laḥm, κρέας)- "σπίτι των ψαριών" στις αρχαίες γλώσσες της Νότιας Αραβίας. Όλες οι προαναφερθείσες γλώσσες είναι σημιτικής προέλευσης και σε αυτές τις γλώσσες, από την ίδια ρίζα τριών γραμμάτων, είναι δυνατόν να προκύψουν πολλές λέξεις που συνδέονται με την αρχική σημασία της ρίζας προέλευσης. Στην περίπτωσή μας, αυτή του σύνθετου ονόματος Βηθλεέμ, έχουμε δύο ρίζες: b-y-t, από το οποίο προέρχεται το Bayt ή Beth- l-ḥ-m από το οποίο προέρχεται το Leḥem ή Laḥm. Σε όλες τις περιπτώσεις Bayt/Beth σημαίνει σπίτι, ανά Laḥm/Leḥem αλλάζει το νόημά του ανάλογα με τη γλώσσα.
Η απάντηση βρίσκεται στην προέλευση των πληθυσμών στους οποίους ανήκουν αυτές οι γλώσσες. Οι Εβραίοι, όπως και οι Αραμαίοι και άλλοι σημιτικοί πληθυσμοί των βορειοδυτικών περιοχών, ζούσαν στη λεγόμενη Γόνιμη Ημισέληνο, η οποία είναι μια μεγάλη περιοχή μεταξύ Παλαιστίνης και Μεσοποταμίας, όπου η γεωργία είναι δυνατή και, κατά συνέπεια, ήταν ένας καθιστικός λαός.
Επομένως, η κύρια πηγή διατροφής τους ήταν το ψωμί, μαζί με τους καρπούς της εργασίας της γης. Οι Άραβες ήταν ένας νομαδικός ή ημινομαδικός λαός από το βόρειο και κεντρικό τμήμα της κυρίως ερημικής Αραβικής Χερσονήσου. Ως εκ τούτου, η κύρια στήριξή τους προερχόταν από το κυνήγι και την κτηνοτροφία, που καθιστούσε το κρέας τη βασική τους τροφή. Τέλος, οι νότιοι Άραβες ζούσαν στις νότιες ακτές της αραβικής χερσονήσου και η κύρια τροφή τους ήταν τα ψάρια. Από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η ίδια λέξη, σε τρεις διαφορετικές σημιτικές γλώσσες, έχει τη σημασία τριών διαφορετικών τροφών.
Αντίστοιχα, μπορεί να επισημανθεί ότι η Βηθλεέμ έχει, για διαφορετικούς λαούς, μια φαινομενικά διαφορετική αλλά στην πραγματικότητα μονοσήμαντη σημασία.Ο όρος υποδηλώνει όχι τόσο το σπίτι του ψωμιού, του κρέατος ή του ψαριού, αλλά μάλλον το σπίτι της αληθινής τροφής, εκείνο από το οποίο μπορείτε να ζήσετε, εκείνο από το οποίο εξαρτάται η διαβίωσή σας, εκείνο χωρίς το οποίο δεν μπορείτε να ζήσετε.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ιησούς, μιλώντας για τον εαυτό του, είπε: "Η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό". (Ιωάννης 6:51-58) (Γαβ 6:51-58). Αυτή η γλωσσική σύγκριση είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η φιλολογία μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην προσέγγιση της μορφής του "ιστορικού Ιησού" και στην κατανόηση της θέσης του στο πολιτισμικό του πλαίσιο.
Ερχόμαστε, ωστόσο, σε ένα άλλο σημείο: πέρα από τις φιλολογικές και ερμηνευτικές εικασίες.
Η ιστορία μάς λέει ότι ήδη από τα μέσα του 2ου αιώνα, ο Άγιος Ιουστίνος, γηγενής από την Παλαιστίνη, έγραψε για το σπήλαιο/σταύλο στη Βηθλεέμ, η μνήμη του οποίου είχε ήδη μεταφερθεί από πατέρα σε γιο για πολλές γενιές. Ακόμη και ο Ωριγένης, συγγραφέας του 3ου αιώνα, επιβεβαιώνει ότι στην ίδια τη Βηθλεέμ χριστιανοί και μη γνώριζαν την τοποθεσία του σπηλαίου.
Διότι ο αυτοκράτορας Αδριανός, με την πρόθεση να σβήσει από τη μνήμη του τους εβραϊκούς και ιουδαιοχριστιανικούς τόπους στη νέα επαρχία της Παλαιστίνης μετά τους εβραϊκούς πολέμους, θέλησε να χτίσει, από το 132 και μετά, ειδωλολατρικούς ναούς ακριβώς πάνω στα σημεία όπου βρίσκονταν εκείνοι της αρχαίας πίστης της περιοχής. (8). Αυτό επιβεβαιώνεται από τον Άγιο Ιερώνυμο (9)συγγραφέας της πρώτης λατινικής μετάφρασης ολόκληρης της Βίβλου, της Βουλγάτας. (Ο Ιερώνυμος έζησε 40 χρόνια στη Βηθλεέμ) και Κύριλλος Ιεροσολύμων (10).
Όπως σε ΙερουσαλήμΣτη θέση των ιερών προς τιμήν του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού, ο Αδριανός ανέγειρε αγάλματα του Δία και της Αφροδίτης. (Η Ιερουσαλήμ είχε εν τω μεταξύ ανοικοδομηθεί με το όνομα Aelia Capitolina)., Στη Βηθλεέμ, πάνω από τη σπηλιά όπου γεννήθηκε ο Ιησούς φυτεύτηκε ένα δάσος ιερό στον Ταμμούζ ή Άδωνι.
Ωστόσο, χάρη στο στρατήγημα του Αδριανού για την damnatio memoriæ, τα παγανιστικά σύμβολα έγιναν στοιχεία για την ανεύρεση των ιχνών των θαμμένων χώρων, η μνήμη των οποίων είχε πάντα διατηρηθεί. Έτσι, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη κατάφεραν να βρουν τα ακριβή σημεία όπου βρίσκονταν οι αρχέγονες εκκλησίες domus ecclesiæ. (11)ότι ηΑργότερα έγιναν εκκλησίες όπου οι μνήμες και τα λείψανα της ζωής του Ιησού από τη Ναζαρέτ τιμούνταν και φυλάσσονταν.
Μπορείτε να διαβάσετε το το δεύτερο μέρος αυτής της έρευνας για τη ζωή και το κήρυγμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
