1. Ο Άγιος Παύλος αναλαμβάνει έναν λειτουργικό ύμνο που ευλογεί τον Θεό για το σχέδιο σωτηρίας του. Και ο Φραγκίσκος λέει ότι ο θαυμασμός μας για αυτό το σχέδιο σωτηρίας δεν πρέπει να είναι μικρότερος από τον θαυμασμό μας για το σύμπαν γύρω μας, όπου, για παράδειγμα, τα πάντα στο σύμπαν κινούνται ή σταματούν σύμφωνα με τη δύναμη της βαρύτητας. Έτσι, στο σχέδιο του Θεού μέσα στο χρόνο, το κέντρο βάρους, όπου τα πάντα έχουν την προέλευση, το νόημα και το σκοπό τους, είναι ο Χριστός.
Σύμφωνα με τα λόγια του Φραγκίσκου, στο κείμενό του για το Saint PaulΣτον Χριστό έχουμε ευλογηθεί πριν από τη δημιουργία- σε Αυτόν έχουμε κληθεί- σε Αυτόν έχουμε λυτρωθεί- σε Αυτόν κάθε πλάσμα επανέρχεται στην ενότητα, και όλοι, κοντινοί και μακρινοί, πρώτοι και τελευταίοι, προορίζονται, μέσω του έργου του Αγίου Πνεύματος, να υμνούν τη δόξα του Θεού". Για το λόγο αυτό ο Πάπας μας καλεί να δοξάσουμε, να ευλογήσουμε, να λατρέψουμε και να ευχαριστήσουμε για αυτό το έργο του Θεού, αυτό το σχέδιο σωτηρίας.
Σωστά, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό το "σχέδιο" θα μας συναντά στη ζωή του καθενός μαςΜας αφήνει ελεύθερους να ανταποκριθούμε σε αυτό το σχέδιο αγάπης, το οποίο πηγάζει από την καρδιά του Θεού Πατέρα, όπως αναφέρει η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας.
Δεν είναι, επομένως, ένα σχέδιο που ο Θεός έκανε πίσω από την πλάτη μας, χωρίς εμάς ή την ελευθερία μας. Αντιθέτως: είναι ένα έργο αγάπης που μας παρουσιάζει και που γεμίζει με νόημα την ιστορία του κόσμου και την ανθρώπινη ζωή., αν και πολλές πτυχές αυτού του σχεδίου δεν είναι πλήρως γνωστές σε εμάς και μπορεί να γίνουν γνωστές σε μεταγενέστερο στάδιο.
Και ο Φραγκίσκος μας ρωτά όλους: "Πώς είναι η έκπληξή σας, αισθάνεστε μερικές φορές έκπληξη ή έχετε ξεχάσει τι σημαίνει; Πράγματι. Είναι πολύ βολικό να θαυμάζουμε τα δώρα του Θεού.Διαφορετικά, μπορεί πρώτα να το συνηθίσουμε και μετά να μην έχει νόημα.
Σε ένα τρένο, ο Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί παρατηρούσε σε Ο Μικρός Πρίγκιπας (κεφ. XXII), τα παιδιά είναι αυτά που κρατούν τη μύτη τους κολλημένη στα παράθυρα, ενώ οι ενήλικες ασχολούνται με άλλες συνήθεις ασχολίες.
2. Δεύτερον, ο Πάπας σημειώνει ότι Αν τώρα εξετάσουμε το κάλεσμα του Κυρίου προς τους μαθητές στη Γαλιλαία, ανακαλύπτουμε μια νέα έκπληξη.. Αυτή τη φορά όχι τόσο λόγω του ίδιου του σχεδίου σωτηρίας, αλλά επειδή, παραδόξως, Ο Θεός μας εμπλέκει σε αυτό το σχέδιο, μας εμπλέκει. Τα λόγια του Κυρίου προς τους έντεκα μαθητές του είναι: "Πηγαίνετε (...) μαθητεύστε όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τα στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους όλα όσα σας διέταξα" (Ματθ. 28:19-20)- και στη συνέχεια η τελική υπόσχεση που δίνει ελπίδα και παρηγοριά: "Είμαι μαζί σας πάντοτε, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου" (εδ. 20).
Και ο διάδοχος του Πέτρου επισημαίνει ότι αυτά τα λόγια του αναστημένου Ιησού "εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη να συγκινούν τις καρδιές μας, δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα". Γιατί είναι εκπληκτικό ότι ο Κύριος αποφάσισε να ευαγγελίσει τον κόσμο από εκείνη τη φτωχή ομάδα μαθητών.
Εδώ θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί αν μόνο οι χριστιανοί μπαίνουν σε αυτό το σχέδιο σωτηρίας ή αν μόνο οι χριστιανοί συνεργάζονται σε αυτό. Στην πραγματικότητα οποιοδήποτε πρόσωπο -και άλλα όντα, σύμφωνα με τη δική τους ύπαρξη. να μπείτε σε αυτά τα σχέδια αγάπης του Θεού. Και ταυτόχρονα, οι χριστιανοί, λόγω της θείας εκλογής (πριν από τη σύσταση του κόσμου, πρβλ. Εφεσ. 1:4), έχουν μια ιδιαίτερη θέση σε αυτό το σχέδιο, παρόμοια με εκείνη της Μαρίας, των δώδεκα αποστόλων και των γυναικών που ακολούθησαν τον Κύριο από την αρχή. Αυτό κάνει ο Θεός: έρχεται σε κάποιους μέσω άλλων.
Το έχει πει ο ίδιος ο Πάπας, και αυτό ισχύει επίσης για όλους τους Χριστιανούς. Για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τη μικρότητά μας, τη δυσαναλογία μας να συνεργαστούμε στα θεία σχέδια. Να μας απαλλάξει από τον πειρασμό να αισθανόμαστε "στο ύψος" του θεϊκού σχεδίου. (οι επιφανέστεροι, όπως ονομάζονται οι καρδινάλιοι), να στηρίζονται σε μια ψευδή ασφάλεια, ίσως νομίζοντας ότι η Εκκλησία είναι μεγάλη και σταθερή...
Όλα αυτά, λέει ο Φραγκίσκος, έχουν κάποια αλήθεια (αν τα δούμε με τα μάτια της πίστης, αφού ο Θεός είναι αυτός που μας έχει καλέσει και μας δίνει τη δυνατότητα να συνεργαστούμε μαζί Του). Αλλά είναι μια προσέγγιση που μπορεί να μας οδηγήσει σε να αφήσουμε τους εαυτούς μας να ξεγελαστούν από "the Liar (δηλ. ο διάβολος). Και να γίνει, πρώτον, "κοσμικός" (με το σκουλήκι της πνευματικής κοσμικότητας)- και δεύτερον "ακίνδυνος", δηλαδή χωρίς δύναμη και χωρίς ελπίδα να συνεργάζονται αποτελεσματικά στη σωτηρία.
3. Τέλος, ο Επίσκοπος Ρώμης επισημαίνει ότι το σύνολο αυτών των αποσπασμάτων ξυπνά (ή πρέπει να ξυπνά) μέσα μας "το θαύμα του να είσαι Εκκλησία", του να ανήκεις σε αυτή την οικογένεια, σε αυτή την κοινότητα των πιστών που αποτελούν ένα σώμα με τον Χριστό, από τη βάπτισή μας. Εκεί έχουμε λάβει τις δύο ρίζες του θαύματος, όπως είδαμε: πρώτον, να είμαστε ευλογημένοι εν Χριστώ και δεύτερον, να πηγαίνουμε με τον Χριστό στον κόσμο.
Και ο Φραγκίσκος εξηγεί ότι Είναι μια έκπληξη που δεν μειώνεται με την ηλικία, ούτε εξασθενεί με την ευθύνη.s (θα μπορούσαμε να πούμε: με τα καθήκοντα, τα χαρίσματα, τις διακονίες και τα χαρίσματα που ο καθένας μας μπορεί να λάβει στην Εκκλησία, στην υπηρεσία της Εκκλησίας και του κόσμου).
Σε αυτό το σημείο, ο Φραγκίσκος επικαλείται τη μορφή του αγίου Πάπα Παύλου ΣΤ' και την προγραμματική του εγκύκλιο Ecclesiam suamπου γράφτηκε κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Βατικανής Συνόδου. Ο Πάπας Montini λέει εκεί: "Αυτή είναι η ώρα κατά την οποία η Εκκλησία πρέπει να εμβαθύνει τη συνείδηση του εαυτού της, [...] της ίδιας της καταγωγής της, [...] της ίδιας της αποστολής της".. Και αναφερόμενος ακριβώς στην Επιστολή προς Εφεσίους, τοποθετεί αυτή την αποστολή στην προοπτική του σχεδίου της σωτηρίας- της "διανομής του μυστηρίου που είναι κρυμμένο από αιώνες στον Θεό ... για να γίνει γνωστό ... μέσω της Εκκλησίας" (Εφεσ. 3:9-10).
Francisco Χρησιμοποιεί τον Άγιο Παύλο ΣΤ' ως πρότυπο για να παρουσιάσει το προφίλ του πώς πρέπει να είναι ένας λειτουργός της Εκκλησίας.Αυτός που ξέρει να θαυμάζει το σχέδιο του Θεού και αγαπά την Εκκλησία με πάθος με αυτό το πνεύμα, έτοιμος να υπηρετήσει την αποστολή του όπου και όπως το Άγιο Πνεύμα θέλει". Έτσι ήταν ο Απόστολος των Εθνών πριν από τον Άγιο Παύλο VI. την ικανότητα να εκπλήσσεται κανείς, να παθιάζεται και να υπηρετεί. Και αυτό θα πρέπει επίσης να είναι το μέτρο ή το θερμόμετρο της πνευματικής μας ζωής.
Ο Πάπας καταλήγει απευθύνοντας και πάλι στους καρδιναλίους ορισμένα ερωτήματα που είναι χρήσιμα για όλους μας- διότι όλοι μας - πιστοί και λειτουργοί της Εκκλησίας - συμμετέχουμε, με πολύ διαφορετικούς και συμπληρωματικούς τρόπους, σε αυτή τη μεγάλη και μοναδική "διακονία της σωτηρίας" που είναι η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο:
"Ή μήπως το έχετε συνηθίσει τόσο πολύ που το έχετε χάσει; Είστε σε θέση να εκπλαγείτε ξανά;" Προειδοποιεί ότι δεν είναι απλώς μια ανθρώπινη ικανότητα, αλλά πάνω απ' όλα μια χάρη του Θεού που πρέπει να ζητάμε και να είμαστε ευγνώμονες γι' αυτήν, να τη φυλάμε και να την κάνουμε καρποφόρα, όπως η Μαρία και με τη μεσιτεία της.
κ. Ramiro Pellitero Iglesias
Καθηγητής Ποιμαντικής Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ναβάρα.
(*) Δημοσιεύθηκε στο "Iglesia y nueva evangelización".
