Ο Héctor Alejandro είναι ιερέας από το Ταμπάσκο του Μεξικού.
Έζησε τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας του κοροναϊού στην Ισπανία, ενώ τελείωνε το πτυχίο του στη θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα, και λέει ότι είναι ευτυχής που μπορεί να εκπαιδευτεί και πάλι εδώ για όλα όσα έχει λάβει.
Όταν επέστρεψε στο Μεξικό τον Ιούνιο, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, βίωσε επίσης τον περιορισμό, αλλά με διαφορετικό τρόπο: ήταν στο σπίτι του, με την οικογένειά του. Παρόλο που και στις δύο περιπτώσεις προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει σε μια τόσο περίπλοκη κατάσταση, στο Ταμπάσκο δεν μπορούσε να κοινωνεί κάθε μέρα: "Μου έλειψε πολύ. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερός ήμουν που βίωνα την καθημερινή λειτουργία", λέει.
"Εν μέσω αυτών των δύσκολων καιρών, ο Κύριος μου έδωσε την ιερατική χειροτονία. Ήταν κάτι εκπληκτικό, διότι σε αντίθεση με τις συνηθισμένες χειροτονίες στην επισκοπή μου, η δική μου έγινε πίσω από κλειστές πόρτες, μόνο η οικογένειά μου μπορούσε να παρευρεθεί. Αυτό όμως με βοηθάει να ζήσω τη στιγμή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μόνο εγώ και ο Θεός". Λίγες ημέρες αργότερα, ο επίσκοπος της επισκοπής του του ανέθεσε να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα για να συνεχίσει τις σπουδές του.
"Το όνειρό μου είναι να εκπαιδευτώ για να προσφέρω καλύτερες υπηρεσίες στην Εκκλησία", λέει. Θυμάται ότι ως παιδί συμμετείχε σε δραστηριότητες στην ενορία του, στην κατήχηση, στις κυριακάτικες γιορτές, στην ευχαριστιακή λατρεία, ακόμη και σε μια ομάδα ιεραποστολής. "Εκεί ήταν που ο Κύριος σταδιακά με κέρδισε. Μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2012, όταν βρισκόταν σε ιεραποστολή σε ένα χωριό, συνάντησε έναν ηλικιωμένο ιερέα που "κουραζόταν" πολύ. Και, παρόλο που πάντα φανταζόταν τον εαυτό του ως πατέρα οικογένειας και τα σχέδιά του επικεντρώνονταν στις σπουδές μηχανικού στο πανεπιστήμιο, ο Θεός ήρθε να τον συναντήσει.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων του στο σεμινάριο στη Βιγιαχερμόζα του Μεξικού, μελέτησε κάποια βιβλία των καθηγητών που αργότερα τον δίδαξαν στην Παμπλόνα: "Τι συγκίνηση ήταν για μένα να συναντήσω τους συγγραφείς των βιβλίων που είχα διαβάσει. Μου δίδαξαν από πρώτο χέρι την αγάπη τους για τη θεολογία. Από αυτούς έμαθα ότι η θεολογία είναι ο τρόπος να αγαπάς τον Θεό. Κανείς δεν αγαπάει αυτό που δεν γνωρίζει, και ήξεραν πώς να μας μεταδώσουν την πείνα να γνωρίσουμε καλύτερα τον Θεό".
Έχοντας μόλις προσγειωθεί στην Παμπλόνα και έχοντας ένα κομμάτι της καρδιάς του στην Ισπανία και ένα άλλο στο Μεξικό, του έρχονται στο μυαλό κάποια λόγια που έμαθε από τον Don Juan Antonio Gil Tamayo, ιερέα-διαμορφωτή στη Διεθνή Σχολή Bidasoa που πέθανε τον Μάρτιο του 2019: "Όταν έρχονται στιγμές νοσταλγίας, πρέπει να κρατάς το κεφάλι σου στο βιβλίο και την καρδιά σου στην επισκοπή, γιατί ό,τι μαθαίνεις εδώ είναι για να δώσεις κάτι καλό εκεί". Και το κάνει. "Οι πρώτες ημέρες της ιεροσύνης μου ήταν εξαιρετικές, δεν μπορούσα να τελέσω τη λειτουργία με τους πιστούς παρόντες, αλλά οι πρώτες μου λειτουργίες τελούνταν πάντα με την οικογένειά μου. Τα απογεύματα κοινωνούσα τους ανθρώπους της κοινότητάς μου και πήγαινα να ευλογήσω σπίτια, αυτό με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα στην ιεροσύνη. Αυτό έκανα μέχρι να επιστρέψω στην Ισπανία.
"Αυτή η κατάσταση στην οποία ζούμε με έκανε να σκεφτώ την πείνα που έχουν οι άνθρωποι για τον Θεό και όπως μου είπε η μητέρα μου πριν από τη χειροτονία: "θα χειροτονηθείς σε αυτή την κατάσταση πόνου, για να μπορέσεις να καταλάβεις τον πόνο των άλλων".
"Σας ευχαριστώ πολύ για τη γενναιοδωρία σας. Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου πάρα πολύ στις προσευχές σας, γιατί ξέρω ότι ο Κύριος έχει ετοιμάσει κάτι για μένα, δεν ξέρω τι, αλλά Τον εμπιστεύομαι.
Υπολογίστε στις προσευχές μου, και η Μητέρα μας η Παναγία της Γουαδελούπης ας ευλογήσει τις οικογένειές σας και το έργο σας.
