"Μεγάλωσα σε μια μη χριστιανική οικογένεια στην Εσθονία. Η πίστη ήταν για τους αδύναμους και μη έξυπνους. Τα μόνα σημάδια πίστης που είδα ως παιδί ήταν η γιαγιά μου που προσευχόταν πίσω από τις πόρτες και μια ηλικιωμένη γειτόνισσα που πήγαινε με το ποδήλατό της κάθε Κυριακή σε μια λουθηρανική εκκλησία μακριά από το σπίτι της. Αλλά ως παιδί δεν αμφέβαλα ποτέ για την ύπαρξη του Θεού και του μιλούσα από μικρή ηλικία, παρόλο που κανείς δεν το γνώριζε.
Αλλά φοβόμουν πολύ να ρωτήσω τους γονείς μου, αλλά το έκανα. Κοιτάζοντας πίσω, έχω να ευχαριστήσω πολύ τη μητέρα μου που, ως μη πιστή, δεν είπε "όχι" στο αίτημα ενός παιδιού. Με πήγε στην εκκλησία και εκεί βαφτίστηκα.
Δεν είχα νονούς, απλώς επειδή κανείς δεν ενδιαφερόταν. Δεν υπήρχε κανένας πιστός στον οικογενειακό κύκλο ή στη γειτονιά που να καταλάβαινε το νόημα του να είσαι νονός. Βαφτίστηκα σε μια λουθηρανική εκκλησία, η οποία ήταν η μόνη εκκλησία στην περιοχή.
Από παιδί παρακολουθούσα τακτικά εκδηλώσεις: μόνη μου, δεν είχα χριστιανούς φίλους για να μοιραστώ την πίστη μου, καθώς δεν υπήρχαν νέοι άνθρωποι μεταξύ εκείνων που πήγαιναν στην εκκλησία. Η πρώτη μου επαφή με χριστιανούς της ηλικίας μου ήταν στο μοναστήρι του Taizé, όταν ήμουν 20 ετών.
Οι γνώσεις των ανθρώπων για την πίστη και τη Βίβλο με εντυπωσίασαν. Εμπνεύστηκα βλέποντας την αγάπη τους για τον Θεό και συνειδητοποίησα πόσο λίγα ήξερα, πόσο λίγα εφάρμοζα στην πράξη και πόσο λίγο αγαπούσα. Ήταν η αρχή της μεταστροφής μου, αλλά δεν το υποψιάστηκα καν.
Συναντιόμουν κάθε μήνα με έναν καθολικό επίσκοπο για πνευματική καθοδήγηση. Μου άρεσε να έχω έναν πνευματική καθοδήγηση και μπορούσα να δω μεγάλα οφέλη για την ψυχή μου και τη ζωή μου στην προσευχή. Εφόσον δεν έθιξε ποτέ το θέμα της μεταστροφής, ένιωσα πιο άνετα.
"Ήμουν Προτεστάντης που ποτέ δεν σκόπευα να ασπαστώ τον Καθολικισμό. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι συμμετείχα ενεργά στην Λουθηρανική μου ενορία, παρακολούθησα την Καθολική Κατήχηση για ενήλικες, μόνο και μόνο για να καταλάβω "τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στην Καθολική Εκκλησία".
Η Reena Tolmik είναι 35 ετών και κατάγεται από την Εσθονία.
Ωστόσο, αυτό ήταν σίγουρα κάτι που δεν είχε καν σκεφτεί. "Όχι, όχι, έχω τη σχέση μου με τον Θεό και Του εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου! Αυτή ήταν η απάντησή μου στον επίσκοπο.
Λίγους μήνες αργότερα, καθώς πλησίαζε η Μεγάλη Εβδομάδα, έλαβα μια ιδιαίτερη χάρη και την επιθυμία να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου στον Κύριο. Ήταν ένα ολικό σημείο καμπής στη ζωή μου.
Εξέτασα τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, τις επιθυμίες μου, τις αποτυχίες μου... Συνειδητοποίησα ότι, παρόλο που πήγαινα τακτικά στην εκκλησία από παιδί, δεν ήξερα καν τι είναι η αμαρτία.
Τελικά, εμφανίστηκα στο εξομολογητήριο με αρκετές σελίδες αμαρτιών. Δεν είχα ιδέα πώς να ομολογήστε... Ήξερα όμως ότι βρισκόμουν μπροστά στον αγαπητό και φιλεύσπλαχνο Κύριο, επικοινωνούσα μαζί Του και Τον άκουγα.
Κατάλαβα τι μου είχαν πει για το μυστήριο της Συμφιλίωσης.
Ένας καθολικός φίλος μου από την Πορτογαλία με είχε ενθαρρύνει αρκετές φορές να εξομολογηθώ, λέγοντάς μου για τη χάρη που λαμβάνει κανείς μέσω του Μυστηρίου. Αλλά ποτέ δεν ήθελα να τον ακούσω, γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πραγματικά αυτό που δεν έχεις βιώσει. Το κατάλαβα μόνο όταν έλαβα ο ίδιος τη χάρη.
Συγχώρεση, θεραπεία. Καθώς έφευγα από το εξομολογητήριο, ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα για τη μεταστροφή μου, μέσω του Μυστηρίου της Συμφιλίωσης, μέσω μιας οικείας συνάντησης με τον Κύριο.
Από τότε έχω μια βαθιά αγάπη γι' αυτό το μυστήριο. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να λένε ότι δεν εξομολογούνται επειδή το βλέπουν ως τιμωρία. Είναι κρίμα που το νόημα και η σημασία του μυστηρίου της συμφιλίωσης δεν είναι σαφές ακόμη και σε πολλούς καθολικούς στην εκκοσμικευμένη κοινωνία μας.
Γιατί ο Κύριος μας περιμένει στο εξομολογητήριο όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας θεραπεύσει, να πάρει το βάρος μας, να μας δώσει ζωή. Γιατί το έλεος και η αγάπη του είναι αιώνια.
Μήνες αργότερα, τέλεσα την Πρώτη μου Θεία Κοινωνία και έγινα δεκτός στην Καθολική Εκκλησία. Ήμουν 30 ετών.
Για χρόνια ένιωθα κάποιο κενό, προσπαθώντας να το γεμίσω με πολλή δραστηριότητα στην Λουθηρανική μου ενορία, συμμετέχοντας σε ομάδες προσευχής και οργανώνοντας προσευχές στη φυλακή κ.λπ. Αλλά ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Έδινα περισσότερο χρόνο στην εκκλησία, αλλά κάτι εξακολουθούσε να λείπει. Την ημέρα της πρώτης μου Θείας Κοινωνίας συνειδητοποίησα τι είχα χάσει. Ήταν το Άγιο Σώμα του Χριστού.
Όταν ασπάστηκα την Καθολική πίστη, Δεν ήξερα κανέναν καθολικό. Ούτε είχα ακούσει για την καθολική διδασκαλία στην Εσθονία. Αλλά βρήκα μια ένθερμη και φιλόξενη κοινότητα που δίνει φυσική μορφή με την αφοσίωση και τη χαρά της.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
