La tradición de encender velas para los difuntos en la casa es una posible forma de mantener vivo su recuerdo. La luz representa también la unión de los vivos y los difuntos. La Fe es el mejor refugio para quienes tienen que pasar por el proceso de superar el duelo de una pérdida de cualquier tipo y particularidad. En de brandende kaars symboliseert Jezus als het Licht der Wereld.. Licht waarin wij ook willen delen en aan God aanbieden.
"Ik ben het ware licht", zei Jezus tegen zijn leerlingen: "U bent het licht der wereld... Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede daden zien en uw Vader, die in de hemel is, verheerlijken" (Mt 5,16). (Mt 5:16). Mt 5,16.
In de begintijd van het christendom werden kaarsen of olielampen aangestoken bij de graven van overleden heiligen, met name martelaren, waarbij de symboliek van het licht als voorstelling van Jezus Christus werd gebruikt. "In hem was het leven, en het leven was het licht der mensen", Johannes 1:4.
Daarom hoy en día acostumbramos a encender velas para los difuntos, poniendo en las manos de Dios la gebed que ofrecemos con fe. Het symboliseert ook het verlangen daar te blijven, bij hen, bij God, biddend en bemiddelend voor onze noden en die van de hele wereld, dankend, Jezus lovend en aanbiddend. Want waar God is, kan geen duisternis zijn.
Het aansteken van kaarsen voor onze overledenen heeft een intieme dimensie, iets wat ieder van ons aangaat en onze stille dialoog met God. Deze brandende kaars wordt het symbool van het goddelijke vuur dat in ieder van ons brandt.Het licht waarvan Jezus een symbool is, maar waarvan wij allen, als christenen, deel uitmaken, maakt ons tot een integrerend deel van dat licht.
"In het licht van het geloof smeken wij de Heilige Maagd Maria met ons te bidden. En moge zij bij God bemiddelen voor onze gebeden".
Liturgische kaarsen zijn verbonden met het vaste geloof in Jezus Christus als het "licht dat de wereld verlicht". Opnieuw sprak Jezus tot hen en zei: "Ik ben het licht der wereld; wie mij volgt, zal niet in de duisternis wandelen, maar het licht des levens hebben", Johannes 8,12.
Kaarsen aansteken betekent in dit geval kennis van God die een gids is in de duisternis. en die, door zijn Zoon die op ons neerdaalt, onze ogen opent en ons waardig maakt voor zijn aanwezigheid, voor zijn consideratie.
Es por ello que, en la Iglesia Católica, además de las velas para los difuntos, las velas se colocan en el altar y cerca del tabernáculo. Son acompañantes de las celebraciones y se usan en casi todos los sacramentos, desde el Bautismo hasta la Extrema Unción, exceptuando el sacramento de la Reconciliación como elementos simbólicos irremplazables.
De paaskaars
Het wordt aangestoken tijdens de Paasnacht, de Heilige Mis die op Stille Zaterdag wordt gevierd, na zonsondergang en voor zonsopgang op Paaszondag, om de verrijzenis van Jezus te vieren. Het wordt dan op het altaar achtergelaten gedurende de hele Paastijd en gedoofd met Pinksteren.
Het wordt aangestoken als teken van het verrezen licht van Christus, die terugkeert uit de dood om de weg te verlichten voor zijn kinderen en zich op te offeren voor hun verlossing.
Doopkaars
Durante el Bautismo, el sacerdote presenta una vela, que se encendió con el cirio pascual.
De witte kaars in het sacrament van het doopsel is een symbool van begeleiding op de weg van de ontmoeting met Christus. die op zijn beurt het licht van ons leven en het licht van de wereld is. Het symboliseert ook de opstanding van Christus.
Votiefkaarsen
Het komt uit het Latijn votumwat belofte, verbintenis of gewoon gebed betekent.
Son las velas similares a la velas para difuntos. Son encendidas por los fieles frente a un altar, un crucifijo, una imagen de la Virgen María o de un santo. Tienen un significado preciso: expresa el deseo de confiar nuestras palabras y nuestros pensamientos. Estas velas encendidas son comunes en la mayoría de las iglesias. Sirven para una ofrenda, una intención en particular y van acompañadas de un tiempo de oración personal.
Tabernakelkaars
La luz que ilumina el Tabernáculo, indicando la presencia del Cuerpo de Cristo es fácilmente reconocible para cualquier cristiano que entre en una Iglesia.
Tegenwoordig is het op veel plaatsen een lamp en geen kaars, maar toch is het een van de belangrijkste en kostbaarste: de brandende vlam die Jezus en het geloof van degenen die hem liefhebben symboliseert. Het is een onuitputtelijk licht dat blijft branden, ook als we de kerk verlaten.
Adventskaarsen
De adventskrans, een Europees gebruik, begon in het midden van de 19e eeuw om de weken voor Kerstmis te markeren.
Het bestaat uit een krans van verstrengelde groenblijvende takken die vier kaarsen vasthouden. Elke adventszondag wordt een kaars aangestoken en een gebed uitgesproken, samen met een lezing uit de Bijbel en eventueel een kerstlied.
Altaar kaarsen
Ze worden gebruikt tijdens de Heilige Mis sinds tenminste de 12e eeuw. Deze kaarsen herinneren ons aan de vervolgde christenen in de vroege eeuwen die 's nachts of in de catacomben in het geheim bij kaarslicht de mis opdroegen.
Ze kunnen ook worden gebruikt in de ingangs- en sluitingsprocessies van de Massa. Zij worden meegenomen naar de plaats waar het Evangelie wordt gelezen als een teken van triomfantelijke vreugde in de aanwezigheid van de woorden van Christus.
Tijdens de Paasnacht, wanneer de diaken of priester met de paaskaars de verduisterde kerk binnengaat, reciteert of zingt hij het Licht van Christus, waarop de gelovigen antwoorden: Laat ons God danken. Dit lied herinnert ons eraan hoe Jezus in onze wereld van zonde en dood kwam om ons het licht van God te brengen.
Encender velas para los difuntos
Esta antigua costumbre de encender velas para los difuntos era ya practicada por los romanos, incluso antes por los etruscos y, aún más atrás, por los egipcios y los griegos, que usaban velas para los difuntos en los ritos funerarios, En la religión cristiana, visitar la tumba de un ser querido, llevarle flores, encender velas para difuntos y detenerse a rezar, es algo reconfortante y consolador.
Porque las velas para los difuntos son centinelas palpitantes, pequeños fragmentos de luz que dibujan el camino hacia la paz para nuestros seres queridos difuntos, por ello es una buena costumbre encender velas para los difuntos y dejarlas en las lápidas para que iluminen la noche de los cementerios. En la luz de las vela para los difuntos que se consume, alimentándose de su propia cera, reconocemos la vida humana que se apaga lentamente.
La ofrenda que dejamos al encender velas para los difuntos, es un sacrificio que acompaña nuestra oración con hechos y hace que nuestra intención de Fe sea tangible. Protección, por lo tanto, y guía, estas son las funciones principales de encender velas para los difuntos luto. Que cada año es costumbre volver a encender, el 1 de noviembre, Día de Todos los Santos, y el día 2, de los difuntos o día de los muertos.
Además de las velas para difuntos, las velas tienen un papel importante en la bendición de cenizas y palmas de Domingo de Ramos. También en los sacramentos, la consagración de iglesias y cementerios y la misa de un sacerdote recién ordenado. Por color y por día, las velas nos pueden ayudar a mejorar y estimular los momentos de oración.
Estas velas que encendamos, pueden ser bendecidas por un sacerdote para ayudarnos a orar por los enfermos y ponernos en manos de Dios.
En el siglo II, fueron los romanos quienes decidieron que el color oficial del luto fuese el blanco, por lo que las velas para difuntos eras blancas. Un color reconocido por las reinas europeas hasta el siglo XVI. Un luto blanco nos recuerda la palidez de la muerte y lo frágiles que somos ante ella, reafirmando la pureza de nuestra alma.
Voor de tijd van speciaal wachten en voorbereiding symboliseren, bijvoorbeeld de witte kaarsen van de adventskrans aansteken bij het kerstdiner.. Ondertussen kunnen we als gezin bidden dat het Kind Jezus geboren wordt in het hart van elk gezinslid.
Het is ook wit, de paaskaars. Misschien het meest herkenbaar door zijn grootte en uiterlijk, want hij kan meer dan een meter hoog zijn en heeft kleurrijke ontwerpen.
In het oude Egypte werd de kleur rood beschouwd als een symbool van woede en vuur. Het werd ook geassocieerd met de woestijn, een plek die wordt geassocieerd met de dood. In het oude Rome werd het geassocieerd met de kleur van vergoten bloed en werd het in verband gebracht met rouw en dood.
Bijvoorbeeld, Het aansteken van de rode, roze of bordeauxrode kaarsen op de adventskrans staat voor onze liefde voor God en Gods liefde die ons omringt. Ze komen overeen met de derde zondag van de Advent, en hun betekenis is er een van vreugde en blijdschap, omdat de geboorte van Jezus nabij is.
In 1502 bepaalden de katholieke vorsten dat zwart de officiële rouwkleur moest worden. Dit alles is vastgelegd in de "Pragmática de Luto y Cera", een schriftelijk protocol over hoe de rouw in die tijd moest worden uitgevoerd.
