Daniele, een Italiaanse seminarist, is lid van de Broederschap van Sint Charles Borromeusdat in 1985 werd opgericht door Mgr. Massimo Camisasca, in het kader van het charisma van Communie en Bevrijding. Haar opdracht is jongeren op te leiden voor evangelisatie en te beantwoorden aan de opdracht die Johannes Paulus II in september 1984 aan Communie en Bevrijding heeft gegeven ter gelegenheid van de audiëntie voor de dertigste verjaardag van het ontstaan van de beweging: "Ga de hele wereld in - had de paus bij die gelegenheid gezegd - om de waarheid, de schoonheid en de vrede te brengen die in Christus de Verlosser te vinden zijn".
Tegenwoordig maken veel jongeren zich de leer van Pater Luigi Giussani eigen door te leven in een Broederschap die gevoed wordt door zijn leer in een geest van "gemeenschap", "maagdelijkheid" en "stilte", maar ook van diepe vriendschap met Jezus en met elkaar. Daniele definieert zijn roeping als volgt: "Vriendschap met Jezus doet ons leven opbloeien".
Mijn naam is Daniele Bonanni en ik ben in februari 1990 geboren in Milaan, in Noord-Italië. Ik ben echter opgegroeid in een klein dorpje ten noorden van de grote stad, net onder de meren waarover de beroemde Italiaanse schrijver Alessando Manzoni spreekt in zijn werk "De Verloofde", een van de belangrijkste werken van de Italiaanse literatuur.
Ik moet God danken voor de schoonheid van mijn familie.. Ik ben de jongste van drie broers en zussen en mijn vader, Fabio, is samen met mijn moeder, Antonella, altijd een duidelijk teken geweest van eenheid, liefde, optimisme en hoop voor het leven. Eerst onder elkaar, maar daarna ook naar ons toe. Hun op geloof gebaseerde eenheid heeft mij de zekerheid gegeven dat mijn leven iets goeds is, dat het positief is en dat het de moeite waard is om de ware betekenis ervan te ontdekken.
Dit werd me duidelijk tijdens een vakantie met de jongens van Gemeenschap en bevrijding (mijn familie heeft altijd bij deze beweging gehoord), toen ik op de middelbare school zat. In die jaren ging ik met een groep jongens van mijn school naar de berg, vergezeld van leraren en priesters van deze beweging. Op de weg naar beneden herinner ik me dat de priester die ons begeleidde, Don Marcello, ons liet stoppen voor een immens panorama van valleien en bergen die zich voor ons kruisten. Een spektakel dat me deed voelen als een oneindig klein stipje in een immens universum dat bijna angstaanjagend was.
Echter, Don Marcello vertelde ons dat ieder van ons veel meer waard was dan al die bergen. Die bergen hadden geen betekenis zonder dat iemand ernaar keek, terwijl wij onze eigen betekenis hebben, ook zonder die bergen, omdat we door God geliefd zijn. Vanaf dat moment, en dankzij mijn familie, begon ik te zoeken naar datgene wat zoveel waarde gaf aan mijn schijnbaar kleine leven.
Ik ging studeren en voetballen... Maar vooral voetballen! Het voelde goed en ik vond daarin een bron van hoop over de waarde van mijn leven. Tijdens mijn middelbare schooltijd besefte ik echter dat dit niet genoeg was. In feite kon voetbal, hoewel ik er zeer gepassioneerd over was, mijn leven niet in al zijn facetten veranderen. Het was als een positieve haakjes, meestal, maar al het andere veranderde niet. Het was in die jaren, dankzij een meisje waar ik verliefd op werd, dat ik echte vrienden leerde kennen. Het waren kinderen van mijn leeftijd die Christus volgden in alle aspecten van het leven.
Het trof me hoe deze kinderen de radicaliteit van hun geloof zochten, het in vriendschap beleefden. Alles had een plaats in onze relatie met hen en dus met Jezus: als een van onze familieleden ziek was, gingen we samen op bedevaart; als een van ons een studieachterstand had, probeerden de anderen hem te helpen door hun tijd te schenken. We keken films, we ontdekten de wereld door te reizen en haar te leren kennen, we brachten ons leven samen door: dat heeft me overtuigd! Het waren jonge mensen die het charisma van communie en bevrijding beleefden.
Een van de dingen waar seminarist Daniele Bonanni (op de foto met zijn familie) God het meest dankbaar voor is, is de schoonheid van zijn familie. "Ik ben de jongste van drie broers en mijn vader is samen met mijn moeder altijd een duidelijk teken geweest van eenheid, liefde, optimisme en hoop voor het leven. Eerst onderling, maar daarna ook naar ons toe. Hun op geloof gebaseerde eenheid heeft mij de zekerheid gegeven dat mijn leven iets goeds is, dat het positief is en de moeite waard om de ware betekenis ervan te ontdekken".
Maar na korte tijd, tijdens mijn universiteitsjaren, ging ik weer op zoek naar mijn waarde, die positieve waarde in mijn leven waar ik het over had, in andere dingen. Ik ben wiskundige techniek gaan studeren aan de Politecnico di Milano, waar ik in 2014 ben afgestudeerd. Kort daarna ben ik in Luxemburg gaan werken voor beleggingsfondsen. Ik dacht dat ik had bereikt waar ik van droomde. Een baan, een meisje om zijn leven mee te delen, vrienden, maar toch was hij niet gelukkig.
Iets in mij bleef mij vertellen dat de waarde van mijn leven niet alleen kon worden teruggebracht tot datgene wat, hoewel groot, mij niet bevredigde. Het leek mij dat mijn leven was teruggebracht tot een vast plan waarmee ik tevreden was. Maar opnieuw begon het leven zich te verdelen, zoals toen ik voetbalde. Wat ik op mijn werk deed had niets meer te maken met wat ik beleefde met vrienden, met mijn vriendin, met mijn familie. Dit alles maakte me verdrietig en passief.
Toen ontmoette ik pater Maurice, een jezuïet die toen in de tachtig was. Ik was in Luxemburg op een missie en werd getroffen door de eenheid van leven die hij liet zien. Hij was sereen, in vrede, altijd en overal, met ieder mens. Door dit alles was hij in staat van iedereen te houden. Maar ik was dat niet. Na een biecht met hem, voor de eerste keer, kwam deze vreemde gedachte bij me op: "Misschien roept God me om te zijn zoals pater Maurice: een missionaris priester". En ik realiseerde me dat het in feite die relatie met Jezus was die het leven van Vader Maurice had veranderd in eenheid en geluk.
Maar ik was erg bang voor deze gedachte. De volgende dagen, terwijl ik op kantoor werkte, kon ik aan niets anders denken. Dus moest ik pater Maurice alles vertellen. Bevend, en preciserend dat het niets belangrijks was, gewoon een gedachte, vertelde ik hem over mijn leven. Hij vertelde me iets dat me rust gaf, namelijk dat een roeping niet iets is dat we moeten creëren, dat we moeten verdienen, maar dat het iets is dat God geeft en dat het al gegeven is, we hoeven het alleen maar te erkennen.
Zo begon ik aan een werk van het onderscheiden van die gedachte, mediteren, schrijven, bidden, deelnemen aan de Heilige Mis, enz. alvorens naar het kantoor te gaan, praten met God en die heilige priester.
Ik ontdekte dat, dankzij deze eenvoudige gebaren die mijn vriendschap met Jezus wakker maakten, bloeide mijn hele leven op. Daarom ben ik overtuigd: "Vriendschap met Jezus doet ons leven opbloeien."
Relaties op kantoor, met vrienden, met mijn broers en zussen werden reëler, intenser. De eenheid van leven die daaruit voortkwam was echt geluk.
"Ik wil al mijn weldoeners van CARF mijn persoonlijke dankbaarheid betuigen en ook die van al mijn broeders van de Missionaire Broederschap van Sint-Carolus Borromeus, voor alle hulp die zij ons geven voor deze bijzondere roeping die wij hebben om Christus naar alle uithoeken van de aarde te brengen".
Na enige tijd besloot ik mij aan te melden bij het seminarie van de Broederschap van Sint Charles Borromeo, een priesterbroederschap, missionarismaar verankerd in het charisma van communie en bevrijding, wat - zo besefte ik - de weg was die God had gekozen om mij te roepen.
De Broederschap van Sint Charles is een genootschap van apostolisch leven, opgericht door Mgr. Massimo Camisasca, in het charisma van communie en bevrijding, bestaande uit ongeveer 150 priesters, woonachtig over de hele wereld. Wat mij het meest opvalt aan deze nieuwe familie is de vriendschap tussen de leden van de missiehuizen.
Ik besef steeds meer, door wat ons in het seminarie wordt geleerd, hoe wij geroepen zijn om met andere seminaristen samen te leven, en door wat onze missionarissen ons vertellen, dat de missie niets anders is dan de uitbreiding van de vriendschap onder ons. Daarom zijn de huizen van de Broederschap altijd samengesteld uit drie of meer priesters, want, zoals voor de Apostelen, is het onmogelijk om Christus alleen naar de wereld te brengen.
Vandaag zit ik in mijn zesde jaar van het seminarie in Rome - met een vormingsjaar in Bogotá, Colombia - waar ik studeer aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, waar ik me voorbereid om, als God het wil, in de komende maanden de wijding tot diaken te ontvangen.
In deze jaren van theologische studie heb ik de fascinatie gezien van het hebben van een verenigd leven. Dat wil zeggen, een leven dat niet de som is van verschillende gebieden, school, gebed, gemeenschappelijk leven, die samenkomen, maar dat op alle gebieden waarop ik geroepen ben te leven, bezield wordt door hetzelfde verlangen om met Christus te leven.
Ik wil mijn persoonlijke dank uitspreken aan al mijn CARF-begunstigers, en ook die van al mijn broeders en zusters van de Missionaire Broederschap van Sint Charles Borromeusvoor alle hulp die u ons geeft voor deze bijzondere roeping die wij hebben om Christus naar alle uithoeken van de aarde te brengen, door de uitbreiding van onze vriendschap met hem en met elkaar. Ik sluit af met een herhaling van wat ik in het begin zei: "Vriendschap met Jezus doet ons leven opbloeien."
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Hoofd Studentenzaken, Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
