Ο Ντανιέλε, Ιταλός σεμιναριακός φοιτητής, είναι μέλος της Αδελφότητας των Άγιος Κάρολος Μπορομέοη οποία ιδρύθηκε το 1985 από τον επίσκοπο Massimo Camisasca, με το χάρισμα της Κοινωνίας και της Απελευθέρωσης. Αποστολή του είναι να εκπαιδεύει νέους ανθρώπους για τον ευαγγελισμό και να ανταποκρίνεται στην εντολή που δόθηκε στην Κοινωνία και Απελευθέρωση από τον Ιωάννη Παύλο Β' τον Σεπτέμβριο του 1984, με την ευκαιρία της ακρόασης για την τριακοστή επέτειο από τη γέννηση του κινήματος: "Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο - είχε πει ο Πάπας με εκείνη την ευκαιρία - για να φέρετε την αλήθεια, την ομορφιά και την ειρήνη που βρίσκονται στον Λυτρωτή Χριστό".
Σήμερα, πολλοί νέοι κάνουν τη διδασκαλία του πατέρα Luigi Giussani δική τους, ζώντας σε μια αδελφότητα που τρέφεται από τις διδασκαλίες του σε ένα πνεύμα "κοινωνίας", "παρθενίας" και "σιωπής", αλλά και βαθιάς φιλίας με τον Ιησού και μεταξύ τους. Ο Daniele ορίζει την κλίση του ως εξής: "Η φιλία με τον Ιησού κάνει τη ζωή μας να ανθίζει".
Ονομάζομαι Daniele Bonanni και γεννήθηκα τον Φεβρουάριο του 1990 στο Μιλάνο, στη βόρεια Ιταλία. Ωστόσο, μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό βόρεια της μεγαλούπολης, ακριβώς κάτω από τις λίμνες για τις οποίες μιλάει ο διάσημος Ιταλός συγγραφέας Alessando Manzoni στο έργο του "Ο αρραβωνιαστικός", ένα από τα σημαντικότερα έργα της ιταλικής λογοτεχνίας.
Πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό για την ομορφιά της οικογένειάς μου.. Είμαι ο μικρότερος από τρία αδέλφια και ο πατέρας μου, ο Fabio, μαζί με τη μητέρα μου, την Antonella, ήταν πάντα ένα σαφές σημάδι ενότητας, αγάπης, αισιοδοξίας και ελπίδας για τη ζωή. Πρώτα μεταξύ τους, αλλά και προς εμάς. Η ένωσή τους που βασίζεται στην πίστη μου έδωσε τη βεβαιότητα ότι η ζωή μου είναι κάτι καλό, ότι είναι θετική και ότι αξίζει να ανακαλύψω το πραγματικό της νόημα.
Αυτό μου έγινε ξεκάθαρο κατά τη διάρκεια των διακοπών μου με τα παιδιά από το Κοινωνία και Απελευθέρωση (η οικογένειά μου ανήκε πάντα σε αυτό το κίνημα), όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Μάλιστα, εκείνα τα χρόνια συνήθιζα να πηγαίνω στο βουνό με μια ομάδα αγοριών από το σχολείο μου, συνοδευόμενος από δασκάλους και ιερείς που ανήκαν σε αυτό το κίνημα. Κατεβαίνοντας από το βουνό, θυμάμαι ότι ο ιερέας που μας καθοδηγούσε, ο Don Marcello, μας έκανε να σταματήσουμε μπροστά σε ένα απέραντο πανόραμα κοιλάδων και βουνών που διέσχιζε μπροστά μας. Ένα θέαμα που με έκανε να αισθάνομαι σαν μια απειροελάχιστη κουκκίδα σε ένα απέραντο σύμπαν που ήταν σχεδόν τρομακτικό.
Ωστόσο, Ο Don Marcello μας είπε ότι ο καθένας από εμάς αξίζει πολύ περισσότερο από όλα αυτά τα βουνά. Αυτά τα βουνά δεν είχαν κανένα νόημα χωρίς να τα κοιτάζει κανείς, ενώ εμείς έχουμε το δικό μας νόημα, ακόμη και χωρίς αυτά, επειδή μας αγαπάει ο Θεός. Από εκείνη τη στιγμή, και χάρη στην οικογένειά μου, άρχισα να αναζητώ αυτό που έδινε τόση αξία στη φαινομενικά μικρή ζωή μου.
Άρχισα να σπουδάζω και να παίζω ποδόσφαιρο... Αλλά πάνω απ' όλα να παίζω ποδόσφαιρο! Στην πραγματικότητα, το ποδόσφαιρο, αν και ήμουν πολύ παθιασμένος με αυτό, δεν μπόρεσε να αλλάξει τη ζωή μου σε όλες τις πτυχές της. Ήταν σαν μια θετική παρένθεση, τις περισσότερες φορές, αλλά όλα τα άλλα δεν άλλαξαν. Εκείνα τα χρόνια, χάρη σε μια κοπέλα που ερωτεύτηκα, γνώρισα πραγματικούς φίλους. Ήταν παιδιά της ηλικίας μου που ακολουθούσαν τον Χριστό σε όλες τις πτυχές της ζωής τους.
Μου έκανε εντύπωση το πώς αυτά τα παιδιά αναζητούσαν τη ριζοσπαστικότητα της πίστης τους, τη ζούσαν μέσα στη φιλία, και αυτό είναι που μου έκανε εντύπωση. Τα πάντα είχαν θέση στη σχέση μας μαζί τους και, επομένως, με τον Ιησού: αν ένα μέλος της οικογένειάς μας ήταν άρρωστο, πηγαίναμε μαζί για προσκύνημα- αν κάποιος από εμάς είχε μείνει πίσω στις σπουδές του, οι άλλοι προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν προσφέροντας τον χρόνο τους. Βλέπαμε ταινίες, ανακαλύπταμε τον κόσμο ταξιδεύοντας και γνωρίζοντάς τον, περνούσαμε τη ζωή μας μαζί: αυτό με κέρδισε! Ήταν νέοι άνθρωποι που ζούσαν το χάρισμα της Κοινωνίας και της Απελευθέρωσης.
Ένα από τα πράγματα για τα οποία ο ιεροσπουδαστής Daniele Bonanni (στη φωτογραφία με την οικογένειά του) ευγνωμονεί περισσότερο τον Θεό είναι η ομορφιά της οικογένειάς του. "Είμαι ο μικρότερος από τρία αδέλφια και ο πατέρας μου, μαζί με τη μητέρα μου, ήταν πάντα ένα σαφές σημάδι ενότητας, αγάπης, αισιοδοξίας και ελπίδας για τη ζωή. Πρώτα μεταξύ τους, αλλά στη συνέχεια και προς εμάς. Η ένωσή τους που βασίζεται στην πίστη μου έδωσε τη βεβαιότητα ότι η ζωή μου είναι κάτι καλό, ότι είναι θετική και αξίζει να ανακαλύψω το πραγματικό της νόημα".
Ωστόσο, μετά από λίγο καιρό, κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου χρόνων, επέστρεψα στην αναζήτηση της αξίας μου, αυτής της θετικής αξίας στη ζωή μου για την οποία μιλούσα, σε άλλα πράγματα. Άρχισα να σπουδάζω μαθηματικός μηχανικός στο Politecnico di Milano, απ' όπου αποφοίτησα το 2014. Αμέσως μετά, άρχισα να εργάζομαι στο Λουξεμβούργο για επενδυτικά κεφάλαια. Νόμιζα ότι είχα πετύχει αυτό που ονειρευόμουν. Μια δουλειά, μια κοπέλα για να μοιραστεί τη ζωή του, φίλους, αλλά ακόμα δεν ήταν ευτυχισμένος.
Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι η αξία της ζωής μου δεν μπορούσε να περιοριστεί μόνο σε αυτό που, αν και σπουδαίο, δεν με ικανοποιούσε. Μου φαινόταν ότι η ζωή μου είχε περιοριστεί σε ένα σταθερό σχέδιο με το οποίο ήμουν ικανοποιημένος. Αλλά, για άλλη μια φορά, η ζωή άρχισε να διχάζεται, όπως όταν έπαιζα ποδόσφαιρο. Αυτό που έκανα στη δουλειά μου δεν είχε πια καμία σχέση με αυτό που ζούσα με τους φίλους μου, με τη φίλη μου, με την οικογένειά μου. Όλα αυτά με έκαναν λυπημένο και παθητικό.
Τότε γνώρισα τον πατέρα Μορίς, έναν Ιησουίτη ιερέα που ήταν τότε στα ογδόντα του. Ήμουν στο Λουξεμβούργο σε μια αποστολή και εντυπωσιάστηκα από την ενότητα της ζωής που έδειχνε. Ήταν γαλήνιος, ειρηνικός, πάντα και παντού, με κάθε άνθρωπο. Εξαιτίας όλων αυτών, ήταν ικανός να αγαπήσει οποιονδήποτε. Αλλά εγώ δεν ήμουν, δεν ήμουν. Μετά από μια εξομολόγηση μαζί του, για πρώτη φορά, μου ήρθε στο μυαλό αυτή η παράξενη σκέψη: "Ίσως ο Θεός με καλεί να γίνω σαν τον π. Μορίς: ιεραπόστολος ιερέας". Και συνειδητοποίησα ότι ήταν βασικά αυτή η σχέση με τον Ιησού που είχε μετατρέψει τη ζωή του πατέρα Μορίς σε ενότητα και ευτυχία.
Αλλά φοβόμουν πολύ αυτή τη σκέψη. Τις επόμενες ημέρες, ενώ δούλευα στο γραφείο, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Έτσι έπρεπε να τα πω όλα στον πατέρα Μορίς. Τρέμοντας και διευκρινίζοντας ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό, απλώς μια σκέψη, του είπα για τη ζωή μου. Μου είπε κάτι που μου έδωσε γαλήνη, ότι δηλαδή η κλίση δεν είναι κάτι που πρέπει να δημιουργήσουμε, που πρέπει να αξίζουμε, αλλά ότι είναι κάτι που δίνει ο Θεός και ότι είναι ήδη δεδομένο, απλώς πρέπει να το αναγνωρίσουμε.
Έτσι άρχισα ένα έργο διάκριση αυτής της σκέψης, διαλογισμός, γράψιμο, προσευχή, συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία κ.λπ. πριν πάτε στο γραφείο, μιλώντας με τον Θεό και με τον άγιο ιερέα.
Ανακάλυψα ότι, χάρη σε αυτές τις απλές χειρονομίες που ξύπνησαν τη φιλία μου με τον Ιησού, ολόκληρη η ζωή μου άνθισε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι πεπεισμένος: "Η φιλία με τον Ιησού κάνει τη ζωή μας να ανθίζει".
Οι σχέσεις στο γραφείο, με τους φίλους, με τα αδέλφια μου έγιναν πιο πραγματικές, πιο έντονες. Η ενότητα της ζωής που γεννήθηκε από αυτό ήταν αληθινή ευτυχία.
"Θέλω να εκφράσω σε όλους τους ευεργέτες του CARF την προσωπική μου ευγνωμοσύνη και επίσης την ευγνωμοσύνη όλων των αδελφών μου της Ιεραποστολικής Αδελφότητας του Αγίου Καρόλου Μπορομέου, για όλη τη βοήθεια που μας παρέχουν για αυτή την ιδιαίτερη κλίση που έχουμε να φέρουμε τον Χριστό σε κάθε γωνιά της γης".
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, αποφάσισα να υποβάλω αίτηση στο ιεροδιδασκαλείο της αδελφότητας του Αγίου Καρόλου Μπορομέου, μιας ιερατικής αδελφότητας, ιεραπόστολοςαλλά αγκυροβολημένη στο χάρισμα της Κοινωνίας και της Απελευθέρωσης, το οποίο - συνειδητοποίησα - ήταν ο τρόπος που ο Θεός είχε επιλέξει να με καλέσει.
Η Αδελφότητα του Αγίου Καρόλου είναι μια κοινωνία αποστολικής ζωής που ιδρύθηκε από τον Επίσκοπο Μάσιμο Καμισάσκα, με το χάρισμα της Κοινωνίας και της Απελευθέρωσης, αποτελούμενη από περίπου 150 ιερείς που ζουν σε όλο τον κόσμο. Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτή τη νέα οικογένεια είναι η φιλία μεταξύ των μελών των ιεραποστολικών οίκων.
Αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο, από όσα διδασκόμαστε στο σεμινάριο, από το πώς καλούμαστε να ζούμε με άλλους ιεροσπουδαστές και από όσα μας λένε οι ιεραπόστολοί μας, ότι η ιεραποστολή δεν είναι τίποτε άλλο από την επέκταση της φιλίας μεταξύ μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι οίκοι της Αδελφότητας αποτελούνται πάντα από τρεις ή περισσότερους ιερείς, διότι, όπως και για τους Αποστόλους, είναι αδύνατο να φέρουμε τον Χριστό στον κόσμο μόνοι μας.
Σήμερα βρίσκομαι στο έκτο έτος της ιερατικής μου σχολής στη Ρώμη - με ένα έτος εκπαίδευσης στην Μπογκοτά της Κολομβίας - σπουδάζοντας στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, όπου προετοιμάζομαι να λάβω, Θεού θέλοντος, τη χειροτονία ως διάκονος τους επόμενους μήνες.
Σε αυτά τα χρόνια των θεολογικών σπουδών έχω δει τη γοητεία της ενωμένης ζωής. Δηλαδή, μια ζωή που δεν είναι το άθροισμα πολλών διαφορετικών τομέων, σχολείο, προσευχή, κοινή ζωή, που έρχονται μαζί, αλλά που κινείται, σε όλους τους τομείς στους οποίους καλούμαι να ζήσω, από την ίδια επιθυμία να ζήσω με τον Χριστό.
Θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου ευγνωμοσύνη σε όλους τους ευεργέτες μου από το CARF, και επίσης όλων των αδελφών μου της Ιεραποστολικής Αδελφότητας της Άγιος Κάρολος Μπορομέογια όλη τη βοήθεια που μας δίνετε για αυτή την ιδιαίτερη κλίση που έχουμε να φέρουμε τον Χριστό σε κάθε γωνιά της γης, μέσω της επέκτασης της φιλίας μας μαζί του και μεταξύ μας. Κλείνω επαναλαμβάνοντας αυτό που είπα στην αρχή: "Η φιλία με τον Ιησού κάνει τη ζωή μας να ανθίζει".
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη.
